Brief 071108
Het gevaar van een witte jurk


Op een zonnige zondags dag ging ik in een mooie, lange, witte jurk naar de kerk.
Ik moest oversteken en op het moment dat ik wou oversteken kwam er een auto aan.
De auto wou niet doorrijden, maar bleef op de zebrapad staan. Ik wilde om de auto heen lopen. Wat doet die auto? Hij rijdt ook achteruit. Zo ging het een paar keer vooruit en achteruit. Ik dacht: Michelle nu moet je rennen.
En dat heb ik gedaa. Wat deed hij? Hij parkeerde zijn auto. Ik zag dat hij zijn autosleutel iern liet staan en alle deuren open. Ik zag hem op me afkomen; ik liep sneller richting kerk. Opeens hoorde ik in engelse taal: Mooie vrouw, wacht even! Kan ik je even spreken'?
Ik zei: Nee, ik moet naar de kerk, anders kom ik te laat. Hij zei: Sorry, en bleef me maar complimenten geven over mijn kleren en uiterlijk. Toen pas keek ik naar zijn gezicht en lichaam. Hij was een knappe man van Afikaanse afkomst. Heel lang was ie, heel mooie lippen en hij droeg dure kleren. Hij gaf niet op tot hij mijn telefoonnummer had, maar ik heb hem dat toch niet gegeve. Om van hem af te komen besloot ik zijn telefoonnummer aan te neme. Het was op een klein stukje papier geschreven.
Een paar weken later wou ik me vestje wassen en kwam ikhet kleine papiertje weer tegen. Iets hield me tegen om het weg te gooien. Ik heb het op een tafeltje gelate. Later op de dag besloot ik te bellen. Hij nam gelijk te telefoon op en was heel blij om me te horen.Hij wachtte al weken op mijn telefoontje en hij toonde echt intresse in me. Dat beviel me wel ja.
Snel volgden al meerdere afspraken.


Wereld
Hij was een echte heer, ja, en snel sprong de vonken bij ons over. Ik werd smoorverliefd.
Na anderhalf jaar bleek ik zwanger. We waren heel bli. Maar echt! Uit mijn vroegere testen bij de huisarts was gebleken dat ik geen kinderen kon krijgen. We waren dolblij. Nadat mijn dochter was geboren ging het wat minde. Hij was vaker weg en belde steeds minde. maar ik dacht het zal wel zijn werk zijn. Hij is een zakenman.
Als ik hem belde nam hij bijna nooit op. Als hij wel opnam, dan was het kort.
Op een dag belde hij, van een vreemd nummer dat ik niet kende. Ik vroeg hem van wie dit nummer was.
Hij antwoordde: van zijn werk. Ik zei toen als het van jouw werk is, dan moet ik het ook hebben. Hij zei: Nee dit niet. Dat vond ik raar en hij zei dat ik het nummer moest verwijderen. Ik zei oké, maar heb het natuurlijk niet gedaan, maar heb het opgeschreven.
Daarna is hij een paar keer geweest en dan weer weinig contact. Iets zei me: pak het papiertje en bel het nummer. Een vrouw nam op. Ik vroeg mag ik Eddy spreken? Zij vroeg: wie ben jijj? Pardon, ik ben zijn a.s vrouw. Zij zei: nee, ik ben zijn vrouw.
Ik antwoordde: wie ben jij dan? Ik ben getrouwd met hem, in Afrika . En dat ze samen een dochter hadden.
Mijn wereld stortte in.

Wat het verhaal nog mooier maakte was dat ze van mij af ze wist . Dat ik een dochter heb met hem en dat ik een relatie heb met hem. Zijn vrouw zei dat hij mij gebruikte, alleen voor papieren. Gelukkig is dat allemaal niet gelukt. Ik kon het niet geloven. Ik vertrouwde hem.De liefde tussen ons was zo heftig. Hoe kon zoiets gebeuren?
Mijn verdriet heeft twee jaar geduurd. Ik huilde wel bijna iedere dag. Ik wou zelfmoord plegen: zo'n intense pijn. Gelukkig ben ik er eindelijk bovenop gekomen.
Nu is hij gescheiden van haar. Hij doet alles om met mij te trouwe. Dat zal nooit gebeuren. Ik ben nu gelukkig verloofd en ik heb nu een liefdevol gezin.

Het is een proces wat je meemaakt en je wordt er wijzer van.

Michelle (België)




Brief 041108
Mijn verhaal

Ik stond in de disco theek en hij kwam op me af.
Toen hebben we gepraat en gedanst en dat soort dingen.
om half vier zei ik tegen hem dat ik naar huis wou en toen vroeg hij aan mij of hij met mij mee mocht.
Ik heb hem geantwoord dat hij wel mee mocht, maar dat er niks zou gaan gebeuren, De keuze was aan hem.
hij is met mij mee gegaan naar huis en er is niks gebeurd en dat vond ik bijzonder.
ik heb toen de volgende dag toen hij naar huis is gegaan hem op gezocht op Hyves.
Toen heb ik hem een mailtje gestuurd en zo zijn we aan de praat geraakt.
Ik heb hem een paar dagen daarna bij mij thuis uitgenodigd en vanaf dat moment hadden we wat met elkaar.
Ik ben toen het weekend daarna bij hem thuis geweest, het was heel gezellig en leuk.
Ik voelde me gewoon heel erg goed bij hem vanaf het begin af aan.
Hij had me wel gezegd vanaf het begin al dat hij nog wel op vakantie zou gaan naar Kreta.
Tot aan zijn vakantie ben ik ieder weekend bij hem geweest.


Weekendje uit
Toen ik een weekend bij hem was, zijn we met zijn zus en zwager naar Doorn geweest daar was een feest. Dat leek ons wel gezellig.
We hebben een heel gezellige avond gehad, maar op een gegeven moment stonden we aan de bar. En er stond een meisje achter de bar.
Hij vroeg zijn telefoon want die had ik inmijn tas zitten.
Hij zei :ik moet nu heel eerlijk tegen je zijn, ik zou het telefoonnummer van dat meisje wel willen hebben.
Daar werd ik boos om en dat heb ik hem ook gezegd en heb hem zijn telefoon niet gegeven.
Na een uurtje daarna zouden we naar huis gaan, maar we liepen naar de fiets en toen kreeg ik zo'n ruzie met hem.
Ik was boos op hem, omdat hij dat telefoonnummer wou van dat meisje, en dat snapte hij niet.
Toen heb ik tegen hem gezegd dat ik naar Driebergen zou fietsen en mijn tas ging pakken en naar huis zou gaan.
Ik ben weggefietst en heb hem laten staan. Ik keek nog wel steeds achterom of hij er nog wel was.
Na 5 minuten zag ik hem niet meer fietsen en ik wist niet wat ik moest.
Ik had zijn telefoon nog in mijn tas en toen heb ik zijn moeder gebeld, want ik wist gewoon niet meer wat ik moest.
Die zei tegen me dat ik maar naar Driebergen moest komen en dan maar zien.
Ik ben naar Driebergen gefietst, onderweg kwam ik zijn zus nog tegen.
ik heb toen het hele verhaal verteld wat er gebeurd was en ze hebben me in Driebergen gebracht.
Ik bennaar boven gegaan en ik ging mijn tas pakken en hij lag al op zijn bed en hij vroeg wat ik ging doen.Ik zei ik ga naar huis toe.
Toen ben ik naar huis toe gegaan.
ik heb hem toen een paar dagen niet gesproken, omdat ik nog heel erg boos op hem was.
ik heb hem een mailtje gestuurd toen ikweer een beetje was bijgekomen, heb daarin gezet dat hij eerst maar eens moest kijken wat hij nou voor mij voelde en wat hij nou wou.
Hij belde me gelijk op om te vragen of ik thuis was , toen is hij bij mij geweest om te praten.
Hij kwam binnen en we zijn elkaar in de armen gevallen en het was weer goed.
We hebben toen nog wel goed gepraat, we hadden het uitgesproken. We zouden verder gaan met zijn tweeen.


Na de vakantie
Hij kwam terug van vakantie en toen had ik al het gevoel dat hij veranderd was. Hij was in een keer heel anders tegen me.
Maar ik liet dat maar even gaan.
Op een gegeven moment moest ik het kwijt en heb ik het hem gevraagd wat hij nou eigenlijk wou.
Hij vertelde dat hij niet meer met mij verder wou, omdat hij geen gevoelens meer voor me had.
Nou, ik was daar gewoon echt helemaal kapot van.

ik heb hem toen geblokkeerd in mijn msn en heb ook geen contact meer met hem gezocht.
De week nadat het uit was ben ik weer uitgegaan en kwam ik hem ook tegen in de discotheek.
Ik heb de hele avond niks tegen hem gezegd en hij ook niet tegen mij .
Maar die zondag na het uitgaan kreeg ik een mailtje van zijn zus: dat hij in elkaar was geslagen, die nacht.
Daar heb ik me zo schuldig over gevoeld, omdat ik er ook was.
Het ging toen heel slecht met hem en toen heb ik ook geen contact met hem gezocht, omdat hij er heel slecht aan toe was.
Maar een week na die vechtpartij heb ik hem een mailtje gestuurd en toen heb ik tegen hem gezegd of we misschien wel vrienden konden blijven.
Hij vond dat prima. Vanaf toen hebben we ook gewoon goed met elkaar kunnen praten en ben ook heel eerlijk tegen hem geweest.
Toen vertelde hij mij dat hij blij was dat ik nu wel zo eerlijk tegen hem kon zijn en dat ik hem nu wel alles kon vertellen.
Hij heeft me toen het gevoel gegeven dat het misschien weer goed zou kunenn komen tussen ons.
Ik ben toen daarna nog bij hem thuis geweest, want ik had met zijn moeder afgesproken dat ik bij haar zou blijven eten.
Toen hebben we ook nog heel goed gepraat was super gezellig..
Ik had toen weer goede hoop dat het misschien wel weer goed zou komen tussen ons.

Ik had hem vorige week een mailtje gestuurd dat ik nog heel erg gek op hem was en dat ik hem terug wou.
Hij heeft tegen me gezegd dat hij niet met mij verder wil en dat hij geen gevoelens meer voor me heeft.
Ik ben daar nu nog steeds heel erg van slag van.
Ik wil hem aan de ene kant nog heel erg graag terug, maar aan de andere kant wil ik dat ook weer niet
Ik weet op dit moment echt niet wat ik nou moet en wil.

Sientje




Brief 141008
Als je liefde van je leven je verlaat zonder zich af te vragen hoe het jou vergaat


Mijn verhaal begint ruim 20 jaar geleden toen ik nog een puber was.
Op de middelbare school leerde ik haar kennen, ze zat op een andere school vlak bij de mijne.
De eerste keer dat ik haar zag wist ik dat ik haar wilde. Zij was voor mij alles wat ik maar kon wensen.
We kregen al vrij snel verkering en we hadden het echt heel leuk samen. Helaas duurde de relatie niet echt lang, omdat we nogal uit verschillende sociale klassen kwamen. Ik moet wel even vermelden dat ik een buitenlandse vader heb en dus ook een buitenlandse naam.
Tussen ons ging het perfect maar haar thuissituatie werd er niet beter op, omdat haar ouders het er niet mee eens waren.
Dat merkte ik zelf ook als ik langskwam of haar op kwam halen en dacht toen dat het nooit iets kon worden.

ik heb het toen uitgemaakt en ben in de armen van een ander meisje troost gaan zoeken. Je snapt wel dat dat niet heeft gewerkt dat was binnen twee weken over, omdat mijn hart nog steeds bij haar lag.
Ik ben haar toen helaas lange tijd uit het oog verloren, maar dacht nog erg vaak aan haar.
Jaren later,ik was toen 24 ofzo, zag ik haar met carnaval en ik was meteen weer verliefd op haar. Helaas voor mij was ze toen al getrouwd. Ik kan je vertellen dat mijn carnaval voorbij was, zo erg vond ik dat zelfs na al die jaren.
Ik heb in de jaren daarna nog vaak aan haar gedacht en ik merkte aan mezelf dat dat geen gewone gedachtes waren maar dat ze nog steeds heel veel voor mij betekenden. Ik heb wel een paar andere relaties gehad , maar heb daar nooit het gevoel bij gehad dat ik daar voorgoed bij wou zijn.
Nu 3 jaar geleden zag ik haar weer.
Mijn hart sloeg op hol en weer voelde ik die verliefdheid voor haar.
We raakten aan de praat en ze bleek te zijn gescheiden en ze had een dochtertje van toen 5 jaar oud.
Ik was erg blij haar te zien en ergens was ik ook blij dat ze was gescheiden, maar ik heb altijd gezegd nooit een relatie te beginnen met iemand die kinderen heeft.
Mijn gevoelens voor haar waren zo sterk dat we toch contact hielden en het werd een relatie.
Ik was gelukkig vrij snel gewend om met haar dochtertje om te gaan en ik ben van haar gaan houden alsof ze van mezelf is.

Het eerste jaar was er alleen maar lol en geluk. Totdat ze me na precies een jaar vertelde dat ze twijfelde over ons. Mijn wereld stortte in. Ik was haar kwijt.ik heb haar daarna een tijdje met rust gelaten omdat ik haar niet wilde pushen en een paar maanden erna waren we weer samen.
Ik wist dat het niet makkelijk zou worden, omdat ze nog wel twijfelt.
Maar ze zei ook dat ze voor mij had gekozen dus ik wilde er wel voor gaan. Weer ging het een hele tijd goed, zoals ze zelf zei was ik alles voor haar en kon ze me nooit meer missen. Dat zijn woorden die je graag hoort van iemand die alles voor je is.
Toch ging het weer fout. Met carnaval dit jaar kreeg ik de ergste klap te verwerken toen ze zei dat ze verliefd was op een ander.


Rotgevoel
Mijn gevoel van zelfvertrouwen en eigenwaarde verdwenen en ook mijn levensvreugde.
Ik ben toen erg depressief geraakt en helaas ook letterlijk ziek geworden van verdriet.
Ik weet nu nog niet hoe ik die maanden zonder haar ben doorgekomen.
Toen ik via via hoordde wie die ander was, ben ik nog verder in de put geraakt. Moet ik er wel even bij vermelden dat een paar weken voordat ze mij voor hem verliet hij al een versierpoging bij haar waagde,en toen vloog ze nog bij mij in mijn armen om te laten zien dat ze bij mij hoorde. Je begrijpt wat voor klap dat is geweest.
Ondanks het feit dat ze bij me weg was wilde en kon ik haar niet opgeven. Ik heb toen zeker zes weken lang dagelijks gebeld en gemaild hoe erg ik haar en haar dochtertje mistte.
Maar na elke keer weer afgewezen te worden en de woorden horen dat ze me niet meer wilde, heb ik de moed opgegeven.
Einde verhaal zou je denken,maar niets is minder waar.
Het ongelofelijke gebeurde. Een week na mijn laatste mailtje waarin ik te kenne nhad gegeven dat ik het opgaf ging de telefoon.
ik weet nog hoe ik schrok nadat ik opnam, want ik had niet haar aan de lijn maar haar dochtertje.
Ik wist niet wat te doen of hoe te reageren.
Ik heb haar toen gevraagd of ze haar moeder kon geven, zodat ik daar wat tegen kon zeggen. Ik had namelijk gezegd dat ik het niet op kon brengen om haar of haar dochterje te zien als er tussen ons niks was en dan was ze ook nog eens bij een ander. Maar goed, ik kreeg haar aan de lijn en mijn eerste reactie was dat ik zei dat ik het niet eerlijk vond tegenover mij en haar dochter. Ik heb toen toch naar haar geluisterd en wat bleek: ze miste me en wou toch bij mij zijn.
ik stond er gevoelsmatig zeker voor open maar heb haar wel gezegd dat we wel goeie afspraken zouden maken en dat ze niet bij de eerste de beste flirt me weer zou dumpen.
Ik kreeg toen te horen dat ze het zeker wist en dat haar gevoelens voor mij zo sterk waren dat ze het nooit meer op zou geven.
Zo blij als een klein kind, maar wel met twijfel, dit keer van mijn kant, stortte ik me weer in de relatie met haar.
Ik heb het daarna nooit meer gehad over het verdriet dat ze me elke keer deed en gaf me helemaal om er wat van te maken.
Tot op een avond ik zelf een rotgevoel kreeg en niet goed verder durfde met haar omdat ik nogal onzeker was geworden van alles wat ik heb moeten doorstaan. Toen hebben we alles goed uitgepraat en ze snapte ook wel dat ik dat niet zomaar kon vergeten wat er was gebeurd, maar dat ik niet meer hoefde twijfele. Want ze wist het zeker dat ze mij wilde. We zijn toen samen gebleven en het was in mijn ogen alleen maar rozegeur en maneschijn en aan haar gedrag kon ik opmerken dat het bij haar ook goed zat.
En ze leefden nog lang en gelukkig zou een mooi eind zijn.


Ik mis jou
Door een kleine woordewisseling is ze nu weer bij me weg. Het was niet eens een ruzie maar een klein meningsverschil wat tot deze breuk leidde. Dat is nu zo"n 5 weken geleden en tot mijn ontsteltenis wil ze het niet eens uitpraten - maar is ze gaan daten.
Deze klap kom ik niet meer te boven. Vooral als je weet wat ik zogezegd voor haar beteken. Weer zegt ze nog dingen als: ik kan niet zonder jou, ik mis jou en jij bent de belangrijkste in mijn leven.
Ik weet dat ik niet meer naar haar woorden moet luisteren. Maar hoe geef je iemand op die alles voor je is?


Henk Holland (Haarlem)





Brief 141008
Heel bang (n.a.v. brief van Lucia "Bang" 101008)


Na een paar keer deze site te hebben bezocht en de brieven te hebben gelezen..zag ik vandaag tot mijn verbazing de brief van Lucia. Ik vond het gewoon eng. Het leek wel of ik deze brief zelf geschreven had. Het verhaal komt zo ontzettend overeen met mijn verhaal!

Ook ik zat in een relatie waar we beide weten dat de liefde van beide kanten even sterk was! Maar wij hebben ook de keuze om uit elkaar te gaan gemaakt op basis van verstand. Wij zijn wel een stuk korter bij elkaar geweest. Dat vind ik zelf ook het vreemde...zo kort bij elkaar, maar ik heb nog nooit zoveel gevoeld voor iemand. We zijn bijna 4 maanden samen geweest.
En eigenlijk vanaf het begin af aan zijn er kleine dingen die er op wijzen dat het niet werkt. Niet nu in ieder geval. Maar onze liefde is zo sterk. Ik dacht altijd dat dat een relatie wel zou kunnen redden. Zo lang de liefde er is.... Maar steeds als we samen waren, kwamen er na een paar dagen wat irritatie momentjes, die ervoor zorgde dat de sfeer minder leuk werd.
Meerdere malen hadden we besloten om verder te gaan zonder elkaar. Maar dan waren we nog twee uurtjes alleen, en dan kwam het besef dat we toch ook echt niet zonder elkaar kunnen. Dus steeds probeerde we het weer opnieuw. Tot een paar weken geleden...we zaten weer in zo'n irritatie moment, en hebben toen besloten om er definitief mee te kappen.
We hebben sindsdien bijna dagelijks contact gehad. We missen elkaar vreselijk. Maar hij denkt meer verstandelijk, en zegt steeds:"Lief, we moeten deze keer volhouden, als we nu doorgaan, dan gaat het echt kapot."
We hebben besloten om voorlopig even onze eigen weg in te gaan, en als we voor elkaar bestemd zijn, dan komen we elkaar toch echt wel weer tegen...maar voor mij geeft dat zo'n enorme angst...daarom kan ik me erg vinden in het stukje van Lucia.

"Ik hou nog steeds van hem, en hij van mij. Ik ben zo bang dat hij snel weer een andere vrouw vind, en mij vergeet. Want ik weet dat ik hem nog lang niet zal vergeten. Hij zegt dat hij er net zo’n verdriet van heeft als ik, maar hij laat het nauwelijks zien dus geloof ik het ook niet altijd. Ik kom mijn dagen wel door, en weet heel goed dat ik uiteindelijk gelukkiger zal worden van deze keuze. Maar op dit moment ben ik vooral bang. Bang om alleen te zijn, bang om nog meer gekwetst te worden door hem, en bang om mezelf weer aan iemand te geven. Ik ben zo bang om te verliezen wat wij hadden. Bang dat ik het gevoel kwijt raak, dat het niets meer betekent"

Ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden dan dat zij heeft gedaan. Die angst is vreselijk. Ik ben zo ontzettend bang voor wat komen gaat. Maar er is geen weg meer terug.
Dit is een beslissing die we hebben gemaakt met ons verstand. En nu moeten we doorzetten. Ik zie er zo tegen op...ik weet wat er komen gaat...dit gemis gaat nog erger worden. En we weten allebei dat we niet iedere dag contact kunnen blijven houden. Anders heeft deze keuze niet veel zin.

Ik merk ook dat ik nog heel erg veel hoop heb, dat we uiteindelijk weer bij elkaar zullen komen..maar ook dat moet ik proberen los te laten. Want die garantie is er gewoon niet. Dus ik moet gaan proberen om mijn oude leventje weer op te pakken, en verder gaan zonder hem....hoe moeilijk dit ook is.... :-(

Janey

Brief 101008
Bang


Tussen de brieven van 2008 staat het verhaal van Jennifer. Over een liefde die van twee kanten komt, maar waarbij een relatie er nooit in zal zitten. Een keuze op basis van verstand, in plaats van liefde. Ik heb hetzelfde. Twee weken geleden besloten mijn vriend en ik na 9 maanden uit elkaar te gaan. We zijn te verschillend, ik voelde me vaak niet nummer 1 voor hem. Hij is zo anders, hij praat minder, laat veel minder zien, en zegt vaak dingen zonder erbij na te denken. Dat heeft mij een hoop gekwetst. We kregen steeds vaker ruzie, steeds vaker irritaties, tot we het op een gegeven moment niet meer trokken. Dus hebben we de relatie beëindigd.

Ik hou nog steeds van hem, en hij van mij. Ik ben zo bang dat hij snel weer een andere vrouw vind, en mij vergeet. Want ik weet dat ik hem nog lang niet zal vergeten. Hij zegt dat hij er net zo’n verdriet van heeft als ik, maar hij laat het nauwelijks zien dus geloof ik het ook niet altijd. Ik kom mijn dagen wel door, en weet heel goed dat ik uiteindelijk gelukkiger zal worden van deze keuze. Maar op dit moment ben ik vooral bang. Bang om alleen te zijn, bang om nog meer gekwetst te worden door hem, en bang om mezelf weer aan iemand te geven. Ik ben zo bang om te verliezen wat wij hadden. Bang dat ik het gevoel kwijt raak, dat het niets meer betekent.

We hebben niet voor de makkelijkste oplossing gekozen, maar ik moet blijven geloven dat het wel de beste was.

Lucia de Boer

Brief 101008
Ze was verliefd op een vrouw


Hallo,
ik ben een man van bijna 40 en heb eigenlijk maar een vrouw in mijn leven gehad.Toen ik 14 was kreeg ik met haar verkering en ons leventje samen begon. Ik verhuisde naar Amsterdam we kregen kinderen een eigen huisje en waren voor mijn gevoel altijd gelukkig.Todat 3 jaar geleden zij een verhouding is begonnen met haar beste vriendin.
Ze was verliefd op een vrouw en heeft daar ook sex mee gehad ,mijn wereld stortte in wat wilde ze nou, na een half jaar wist ze dat ze met me verder wilde.Ik was toen opgelucht maar nu komt het, ik bleef altijd met wraak gevoelens zitten.
En na 2 jaar ben ook vreemd gegaan ik heb er geen spijt van, ik voelde veel voor die meid ,maar heb toch voor mijn gezin gekozen.
Alleen nu heb ik het gevoel dat mijn vrouw en ik uit elkaar groeien .Ik vondt altijd alles best maar nu kom ik toch meer voor mezelf op we begrijpen elkaar minderen ben bang dat dit uit eindelijk tot een scheiding gaat wenden.Ik loop nog veel met de gedachte met wat ze heeft gedaan en ik weet dat ik het ook heb gedaan maar ik kom er niet van af ,loop bij een psycholoog en dat lukt redelijk maar ik denk heel vaak aan scheiden.

bastiaan berends

Brief 011008
Wat wil hij nou!


Hier is mijn verhaal. Ik dacht, misschien moet ik proberen eens van me af te schrijven, misschien lucht het wel op.

Ik heb momenteel een relatie met mijn eerste liefde, mijn steun en toe verlaat, het mooiste wat me ooit overkomen is (op mijn kind na dan).

Vroeger heb ik ook een aantal keer een relatie met hem gehad maar dat liep steeds mis. Ik had de hoop opgegeven, en ben andere relaties aan gegaan, die dus ook steeds fout liepen. Met een van die relaties heb ik zelfs een kind verwekt. Ik was 17 en hij wou er niks mee te maken hebben, sinds dien deed ik alles alleen met mijn kleine, geen vrienden meer (die hadden me allemaal laten vallen) bezig om weer een goede band met mijn ouders op te starten(waar ik al 3 jaar geen contact meer mee had), en het zorgen voor mijn kleine natuurlijk. Het was zwaar, mijn kleine gaf me zeker wel wat ligt in mijn leven maar ik miste wat..

Het leven was moeilijk, na school ging ik allang niet meer en ik werkte om mijn kind eten te kunnen geven en dan nog moest ik vaak aan andere mensen vragen of ze alsjeblieft wat geld konden missen zodat ik mijn kind luiers en eten kon geven..

Ik had wel een flatje toegewezen gekregen en daar was ik ziels gelukkig mee, de vrouwenopvang waar ik eerst woonde met mijn kleine deed me echt niet goed en ik werd er alleen maar depresief van.

Na 2 jaar alles alleen te doen kwam mijn ex weer op mijn pad. Het ging super goed en we begonnen weer een relatie. We zijn snel gaan samen wonen en we wonen nu ongeveer een half jaar samen.

Alles ging goed, we vertellen elkaar als er ons iets dwars zit en dat was dan weer zo opgelost. Uiteindelijk begonnen we steeds wat kleine ruzietjes te krijgen, over opruimen en poetsen enzo, gewoon kleine dingetjes. Uiteindelijk begonnen we ook ruzie te krijgen over de opvoeding. Hij vond dat ik mijn kind veel te veel verwende en dat ik hem niet strafte als hij stout was. Ik heb zijn adviezen voor lief genomen en nu luisterd mijn kind ook veel beter na mij en hij gaat met sprongen vooruit. Hij begint hem zelfs papa te noemen.

Hij voelt niks meer voor me zegt hij nu... Ik doe alles voor hem, haal zijn boodschappen, doe twee banen, doe hard me best zodat we leuke dingen kunnen doen en kopen maar het is in eens niet goed meer.


Poets fout
Alles wat ik doe is fout. Ik poets fout, voed mijn hond niet goed op en eigenlijk niks is goed...
Vroeger deed ik niks goed, nu nog steeds niet.
Ik probeer echt te redden wat er te redden valt, echt waar. Ik doe zo hard mijn best maar ik weet niet wat ik fout doe. Banen kan ik niet houden, altijd eindigt dat met ruzie, op school had ik altijd ruzie, thuis idem dito.

Ik wil mijn vriend niet kwijt, niet alleen voor mij maar ook voor mijn kleine, hij houdt zoveel van mijn vriend. Mijn vriend zegt als het uit gaat, dat hij nog steeds langs komt voor mijn kleine. Maar ja, daar zal ik maar niet te hard op uit gaan.. Ik kan en moet er niet aan denken dat ik er straks weer helemaal alleen voor sta, vrienden heb ik namelijk nog steeds niet. Alleen een vriendin.

Mijn vriend wil het eigenlijk al uit make. Maar hij zegt omdat hij me geen pijn wil doen dat hij het nog een keer wil proberen, maar hij voelt niks meer voor mij en hij is niet meer verliefd op me.
Relatie therapie zou de oplossing moeten bieden en anders gaat het over..

Vraag me af of dat nut heeft. Hij is nu echt alleen nog maar bij me omdat ik depresief word en hij bang is dat ik mezelf iets aan doe. Rare gedachte trouwens: ik heb het zwaar maar ik heb een kind waar ik er altijd voor zou zijn, wat er ook gebeurt! Maar goed, hij vind het niet meer fijn bij mij, en vindt het verschrikkelijk om met me thuis te zitten. Het zal wel aan mij liggen, Ik zal wel iets niet goed doen. Maar als ik me ergens 110% voor ingezet heb en nog steeds doe, dan is het voor deze relatie. En als deze dan niet kan slagen dan heb ik ook geen zin meer om mijn energie nog ergens in te steken, want al heel mijn leven kom ik er nergens mee. Het enige mooie en goede in mijn leven is mijn kindje. Ik denk altijd, was ik nou maar niet geboren. Dan had ik dit gezeik nooit gehad.

Als ik tegen mijn vriend zeg dat ik me zo voel, dan zegt hij dat ik me niet zo aan moet stellen en dat wel meer mensen zich klote voelen, en dat geloof ik ook en dat zal echt zo wel zijn, maar mag ik me zelf daarom niet zo voelen? Ik vind het moeilijk allemaal, als ik begin te huilen komt hij me wel troosten, maar anders moet ik om een kus en of een knuffel vragen.

Ik weet niet wat hij nu van mij verwacht en wat de toekomst mij brengt, maar het zal zwaar worden, en ik hoop dat ik mezelf weer uit de put kan halen, zoals ik al vaker heb gedaan. Keer op keer op keer.

Barbara Beek

Brief 290908
I don't know your face no more, or feel the touch that I adore


Toen Oscar in mijn leven kwam was ik altijd al bezig met jongens en liefde.
Ik ontmoette hem toen ik meeging op wintersport met school, en kende hem alleen nog maar van een ander meisje bij mij op school die al heel lang verliefd op hem was. Op wintersport heb ik hem echt leren kennen, we zoende en het was een hele gezellige week. Daarna heb ik contact met hem gehouden en afgesproken.
Hij werd meteen verliefd op me, wat niet wederzijds was. Ik was in die periode erg bezig met jongens, en was niet zo geïntereseerd in hem, vond de aandacht wel leuk. Ik was al heel lang verliefd op een andere jongen, maar die had vlak voor wintersport alles afgekapt tussen ons. Ik vond Oscar wel leuk. En vooral dat hij zo smoorverliefd was op mij: echt zijn grote liefde.

Na een maandje kregen we wat maar het werkte absoluut niet. De bijna twee maanden dat dit duurde was geen relatie te noemen. Ik ging vreemd met die andere jongen, David, en was smoor op hem.
Maar omdat ik wist dat David niet trouw was en Oscar zo verliefd was op mij, twijfelde ik heel erg. Ik maakte het uit en kreeg iets met David.
Oscar was er kapot van, maar veel contact hebben we niet gehouden. Ik kreeg na David nog een andere relatie en daarna ging ik weer terug naar David.

Toen dit ook echt over was, begon ik weer aan Oscar te denken. Iedereen verklaarde me voor gek. Ik idealiseerde het beeld wat ik van hem had want ik was nooit verliefd op hem en dat zou echt niet nu ineens wel komen. Toch zocht ik hem nog een keer op. We zoenden op een feestje en gingen daarna weer afspreken.
Het meisje die zo verliefd op hem was, was hier kapot van, omdat ze nog steeds zwaar gevoelens voor hem had. Ze was doodsbang dat hij weer verliefd zou worden op mij en wij weer iets zouden krijgen.
Dat gebeurde. We kregen na langer ddan een maand daten weer een verhouding. Iedereen moest er wel om lachen; dat zou nooit wat worden.

Oscar en ik hadden zelf ook een beetje zoiets van, nou we zullen het wel zien.... Maar na een paar maanden was alles veranderd. Het was zo serieus en zo ontzettend leuk dat ik nooit meer iemand anders wilde. Hij was weer gek op mij. En zo gek als hij op mij was was ik niet op hem maar ik was wel verliefd.
Ik had de touwtjes in handen, en speelde daar af en toe ook wel mee.
Dat was niet eerlijk, aangezien hij strontjaloers was en ik daar wel eens misbruik van maakte. Ik weet wel waarom ik dat deed: als hij weer woedend en half huilend voor me stond omdat ik met iemand anders had gedanst, als ik 100 smsjes kreeg hoe bang hij was om me kwijt te raken, dat hij niet begreep waarom ik de laatste paar dagen zo droog deed en zo bang was dat hij me niet alles kon geven wat ik zocht in iemand, voelde ik me weer top. Dat was voor mij de bevestiging dat hij echt van me hield.
Oscar zou nóóit vreemdgaan. De liefste jongen die ik kende, en zo vreselijk gek op mij.
Zijn verliefdheid zorgde er voor dat ik ook zo vreselijk tuk op hem werd. Hij was alles voor me, ook al hadden we vaak ruzies, hij liet mij zien hoe je van iemand moest houden. Door hem ben ik veel meer van mezelf gaan houden, mezelf gaan waarderen en door hem wist ik zeker dat echte liefde bestond.

Ik was daar elk weekend. Want hij woonde een kwartiertje met de trein en ik zag hem op school. Het was echt serieus, ik had een goede band met zijn moeder en we deden zoveel dingen hetzelfde. We leken heel erg veel op elkaar, deden altijd gekke dingen en het was nooit saai tussen ons. Als we de liefde bedreven zaten we echt in één grote bel van liefde; ik had zoiets nog nooit meegemaakt.
Dat Oscar zo jaloers was, was natuurlijk vervelend af en toe. Het ging wel heel ver, hij ging zelfs dingen zien die er niet waren omdat ie zo bang was om me kwijt te raken. Verder blowde hij vaak, wat mij heel erg irriteerde. Hij was niet super romantisch en vergat bijv. wanneer we een half jaar hadden. Niet dat 't hem niet intresseerde, maar dat vergat ie gewoon.
Hij was wel super lief met woorden, en al het goede en leuke maakte de mindere dingen meer dan goed.


Verwarrend
Afgelopen zomervakantie ging ik 5 weken werken in Frankrijk, en hij ging 2 weken naar Chersonissos en daarna met zijn moeder en broertje ook naar Frankrijk. Het was de bedoeling dat mijn moeder bij mij langs zou gaan en hem op zou pikken bij zijn camping zodat hij een weekje bij mij zou blijven. Heel moeilijk om hem zo lang niet te zien. Drie hele weken, wat we absoluut niet gewend waren. Dat hij vreemd zou gaan in Chersonissos was ik echt niet bang voor. En even voor de duidelijkheid; ik ging ook niet vreemd nu ik de 2e keer met hem had.

In Frankrijk was ik echter wél vreemdgegaan, met een collega toen ik dronken was. Ik hechtte er niet veel waarde aan; het was op vakantie ik hield van Oscar. Toen Oscar kwam was het heel leuk, totdat hij erachter kwam.
Hij was woendend en maakte het uit. Terwijl ik de volgende ochtend met hem mee terug zou gaan naar zijn camping. Ik had 2 weken eerder ontslag genomen van mijn werk hier omdat ik bij hem wilde zijn en met hem mee wilde. Ik had zo'n spijt en heb heel erg hard mn best gedaan om dat te laten merken. Uiteindelijk ging ik wel mee, en de week bij hem op de camping met al zijn vrienden en zijn moeder, was top.
Ik ging weer naar huis en de rest van de vakantie was ik ook met hem. Hij zou na de vakantie beginnen aan een nieuwe studie, ik zou naar een nieuwe school gaan. Het was heel verwarrend, en zou zoveel veranderen.

Toen ik het gevoel had dat zijn gevoel voor mij veranderd was, heb ik op een vrijdagnacht, toen ik bij hem sliep, heel hard gehuild en alles eruit gegooid. Samen hebben we toen besloten dat het beter was als het even uit zou zijn, een tussenstop totdat we allebei alles op orde hadden. Ik was bijna jarig, hij zou gewoon nog komen we zouden voor mijn verjaardag een weekend weggaan, zouden we ook nog doen etc.
Het was over, maar nog lang niet voorbij. Het was gewoon goed om eventjes een pauze te nemen, zodat ik mijn leven thuis op orde kon brengen en hij zijn leventje ook. Ik was er kapot van. Dus dít is het einde: waarvan wij allebei nooit hadden gedacht dat het ooit zou komen? Gelukkig was het niet omdat onze gevoelens waren veranderd, toen ik de dinsdag daarop bij hem was wisten we eigelijk allebei niet meer waarom we dit hadden gedaan.. Toch bleef het uit, het zou écht wel weer goedkomen, later.

Ik was de enige voor hem en alles zou weer op zn pootjes terecht komen, nog even tijd nodig alleen. Ik had toen wel al van een vriendinnetje gehoord dat hij afgelopen zondag (de zondag na die vrijdag dat we hadden besloten dat het zo even beter is) bij dat meisje had geslapen die zo verliefd op 'm was en dat ze sex hadden gehad. Ik kon het niet geloven. En hij ontkende ook kei hard. Nee tuurlijk niet, Oscar doet zoiets niet.

Woensdag kwam dat meisje online. Ik besloot het toch nog even aan haar te vragen. En ja hoor, niet alleen die afgelopen zondag maar bijna onze hele relatie lang had hij ook een 'relatie' met haar gehad. Ineens kwamen alle verhalen, ze belde me en vertelde álles. En het bleek ook te zijn dat nog veel meer mensen dit wisten. Samen uit eten geweest, sex gehad, smsen, bellen terwijl ik al die tijd dacht dat het vriendschappelijk was en van haar kant kwam. En hij die zo jaloers was, hij die zoiets nooit zou doen... Hij heeft me zo vaak schuldig laten voelen, laten huilen en laten voelen wat een kutwijf ik kon zijn.
Ik had al die tijd zo'n spijt gehad, hij verdiende het echt niet wat ik allemaal deed. Nu bleek hij het ook gedaan te hebben, en nog veel veel erger want ik was nooit vreemdgegaan. Ze hadden toekomst plannen gemaakt, hij had zoveel tegen haar gezegd wat hij ook tegen mij had gezegd. Ineens veranderde mijn hele beeld van Oscar.


Al m'n vriendinnen van hun stoel
Alle mooie herrineringen die we hadden, alle mooie momenten, het was allemaal weg. Want daarna of daarvoor, was zij er ook altijd geweest. Gadverdamme, ik was zo misselijk en ziek toen ik het hoorde. M'n hele leven sloeg om, mijn beste vriend, mijn grote liefde en mijn alles bleek een grote leugen. Dat bedrogen worden erg is kon ik me voorstellen, maar dit gevoel kende ik totáál niet. Hoe kon ik het nooit hebben opgemerkt, hoe kon hij al die tijd dit spelletje spelen? Hij hield toch van me? We zouden voor altijd bij elkaar blijven, een ander was niet eens in ons hoofd opgekomen.

Toen Oscar hoorde dat ik het wist, heeft hij me overstuur en huiend opgebeld. Ik heb niet opgenomen. Huilend en hyperfentilerend m'n voicemail ingesproken, smsjes gestuurd dat ie dood moest en van zichzelf walgde. Ik was zó ontzettend kwaad en gekwetst. Er was iets in me geknapt. Iedereen had tegen me gelogen, achter gehouden, hoe kon ik nou ooit nog iemand vertrouwen als Oscar niet te vertrouwen is?

Al mijn vriendinnen vielen van hun stoel, konden niets meer zeggen of waren zelf bijna in janken uitgebarsten.
Na een week sprak ik hem toch weer op msn, hij wilde zijn verhaal zo graag doen. Zijn verhaal was totaal anders dan van haar, hij was wel vreemdgegaan maar zij liet het merken alsof ze een totale relatie hadden en dat was ábsoluut niet waar volgens hem. Hij was zo kwaad op haar, werd zo gek van mij omdat hij alles had verpest en we nooit meer wat konden krijgen, hij zei dat ze het expres deed om de laatste kans op ons te verpesten, dat ie nooit meer tegen me wilde liegen of dingen wilde achterhouden, dat hij dr haatte en nooit meer wilde zien, dat het niets met mij te maken had maar het feit dat ie zó verliefd op me was zorgde er soms voor dat ie gekke dingen ging doen, de aandacht bij iemand zocht die hem alle zekerheid gaf. Ik wilde hem wel geloven, maar het was zo moeilijk.

Ik heb hem hierna nog twee maal gezien. Waarvan we één keer gezoend hebben en de tweede keer ook sex. Het was vreselijk dom, maar alleen met hem was het zo, zoveel liefde en zoveel energie tussen ons. En daarbij, voelde ik me op dat moment heel erg sterk.
Hij liet zó erg merken hoeveel spijt ie had en hoe graag hij me terug wilde, en ik was er 'klaar' mee. We hebben tussendoor nog veel gesmst, hij stuurde alleen maar lieve smsjes. Totdat ik erachter kwam dat hij toch weer met haar zat, smsen bellen en afspreken. M'n mond viel open, HOE kan je dat nou in gódsnaam doen nadat je het al zo verkloot hebt? Hoe kan je nou zo toneel spelen, zo hard liegen elke keer? Hij heeft me al zoveel pijn gedaan, waarom gaat het dan maar door?

Ik besloot toen uit het niets het contact totaal te verbreken.
Dat was een paar dagen nadat we weer sex hadden gehad. Ik heb nog smsjes van hem gehad vanaf toen, allemaal niet zo boeiend. Toen had hij blijkbaar wel door dat ik hem nergeerde, en liet gewoon niets meer van zich horen.


Hoe kom ik hier overheen?
Ik kan niet begrijpen dat hij los van wat hij gedaan heeft, na zo'n heftige en mooie relatie niet kéi hard je best doet om de ander terug te krijgen. Dat hij niet met een bos bloemen op mn deur stond, dat hij het nog een keer kei hard verpest door gewoon weer contact met haar te zoeken. En dat hij nu niets meer van zich laat horen.
Ik vind het zo vreselijk egoïstisch. Het is natuurlijk heel dubbel, ik wil dat ie me met rust laat zodat ik erover heen kom. Maar aan de andere kant doet het zo'n pijn dat hij mij uit zichzelf met rust laat, zonder dat ik erom vraag. Is hij er dan al zo snel overheen? Was dan zelfs dit allemaal gelogen?

Hij weet niet half hoe het nu is voor mij,. Ik mis hem zo vreselijk, terwijl ik veel te trots ben om naar hem toe te gaan. Dat is ook ondenkbaar na wat hij allemaal heeft gedaan, maar dat ik nog zoveel van hem hou is heel erg moeilijk.
Want zelfs dat kan ik hem niet vertellen. Ik wil 'm zo graag nergeren, maar ik wil ook zoo graag zijn aandacht. Alle herrineringen doen zo'n pijn, we zouden nog zoveel leuke en mooie dingen beleve. Wij hoorde bij elkaar, niemand anders kan mij geven wat hij mij gaf.

Alles was zo speciaal, ik wil helemaal niet zonder hem leven, maar ik móet. Zovaak gezegd en gemeend, wíj horen bij elkaar en ik was de enige voor hem, de eerste en de laatste, de mooiste en de grootste liefde. Ik was de enige in zijn hart, en zal dat altijd blijven. Het is zo moeilijk om zo'n liefde los te moeten laten, vooral als het ineens na al die tijd een leugen blijkt te zijn. Dat wíl ik gewoon niet geloven, dat vertik ik gewoon. Maar waarom laat hij dan niets meer van zich horen? Denkt ie nou echt alleen maar aan zichzelf?

Hoe kom ik hier ooit overheen, ik weet het serieus niet meer. Alles doet me denken aan hem, ik heb het gevoel dat ik echt begon te leven vanaf dat hij in mijn leven kwam. Waarom moest hij nou gaan, waarom moest hij dit doen ik begrijp er helemaal niets van. Het is zo bizar, het beeld en het gevoel van al die tijd wat ineens in een avond werd weggeslagen door al die leugens.

Ik kan wel zeggen, ik hoop zo dat ik hier snel overheen kom, maar ik hoop het allerliefste dat hij over een tijdje weer voor mijn deur staat, huilend met een bos bloemen dat hij niet zonder me kan en alles voor mij heeft opgegeven, omdat het leven zonder mij geen leven is. Dat hij het ook niet kan, geprobeerd heeft maar dat het niet lukte. Dat is zijn grote liefde ben, en ik hem nog een kans móet geven. Dat hij voor altijd op me wacht, als ik uiteindelijk maar bij hem terug kom. Dat ik nooit moet vergeten hoeveel hij van me houdt, en dat ik de enige ben en altijd ben geweest.

Ik mis alles aan hem, ik ben zo onrustig en kan nergens anders meer aan denken. En hij? Ik heb geen idee, ik krijg geen teken van iets. En hij ook niet, dat is ook de bedoeling hij moet het voelen zonder mij. Maar ik ben zo bang dat ik te zwak ben, dat mijn liefde groter wordt dan mijn trots. Ik wil het hem niet gunnen om mij weer te betoveren met zn woorden, maar ik wil betoverd worden. Ik wil niets meer, ik wil dat de tijd wordt teruggedraait. Dat we voor eventjes vergeten, wat er allemaal gebeurd is. En voor eventjes, nog één keer bij elkaar kunnen zijn en kunnen voelen hoe het was voor al deze leugens.

Rafaëla Zwaluw




Brief 230908
Hoe kon het zover komen


Vier jaar geleden ontmoete ik de man van mijn dromen.
Snel gingen we samen wonen en kochten een huis en toen ging het mis.Om het minste werd hij kwaad en sloeg hij mij. Ik vroeg me af: waarom?Jij bent zo een lieve man die plots in een beest veranderd .
Ik kon het ni begrijpen.
We gingen dan uit mekaar, maar onze liefde was zo sterk dat we mekaar niet konden missen.Je was weer die lieve man, op wie ik verliefd geworden was.Je zei me zo lief het zal niet meer gebeuren schatje ik hou heel veel van jou en wil je ni meer kwijt.
Ik was weer zo gelukkig.

Maar een half jaar later ging weer mis en weer vergaf ik je. Zelfs toen ik zwanger was, sloeg je me, maar altijd kreeg je vergiffenis.
Onze dochter werd geboren: een wolk van een baby. Wij waren zó gelukkig. Maar de tijd dat ik in het ziekenhuis was ben je niet veel daar geweest. Je was een verassing aan t maken voor mij - tegen dat ik naar huis mocht.
Ik voelde me er niet goed bij dat je niet veel bij ons wa. Maar ik liet het over me gaan en dacht aan die verrassing. Ik had wel wat pijn, want was bevallen met een keizer snede.
Het was zover we mochten naar huis. Je stopte met mij aan de winkel ,want je moest warm eten hebbe, Dus ik mocht direct gaan koken als ik thuis kwam. De verrassing was wel mooi. Je had de nieuwe keuken getegeld ik was weer blij.
Maar een paar maanden later weer hetzelfde: op het doopfeest. Dus ik ging weer weg.Na een paar dagen zat je in de gevangenis voor bedreigingen naar je ex.

Maar ik zie je zo graag; dus ik kom je bezoeken en het was weer inord. Maar Kerst en Oud en Nieuw was ik alleen: jij daar en ik hier.Op 9 januari mocht je vrij weer gaan.
Een mooie dag. We waren weer gelukkig, maar niet voor lang .Je stoppen sloegen weer door. Ik liet je op straat zetten en je leefde 3 maanden in je auto. Toen besloten we om het toch nog maar eens te proberen, maar het lukt niet.
Dus ging ik terug, weg met onze dochter.Je zag het leven niet meer zitten en je wilde jezelf opblazen in ons huis maar je vond de kracht nie. Nu zit je in de gevangenis en ik weet dat je veel aan mij denkt en ik ook aan jou maar nu is er al zoveel gebeurd dat het ni meer goed kan kome.

Maar diep in mijn hart hou ik nog heel veel van jou. Je bent de papa van ons princesje, maar je bent ziek en met jou leven is niet vol te houden.
Maar lieve sjattebol, ik zal altijd van je houden.

Je schatje,Vera (België)



Brief 250808
reaktie op gedeelte uit punt 2 "uit het oog" van brief 280308 : Milans Stappenplan

Indruk maken op ex
Al een poos wil ik een reaktie schrijven op punt 2 uit Milans Stappenplan, uit zijn hartverscheurend verhaal.
Hij schrijft daarin dat je naar je ex de indruk moet wekken dat het goed met je gaat en je verder gaat met je leven.
Ik herinner me juist heel heilzame gevoelens bij het tegenovergestelde, zowel 30 jaar geleden als onlangs: toen ik een ex weer tegenkwam, toevallg of door een omstandigheid, benadrukte ik juist hoe zeer zwaar de breuk me was gevallen, alle nostalgie, goede herinneringen, wennen aan een ander leven. (de ene keer had de ander het uitgemaakt, de andere keer ikzelf). Intussen ook blijk gevend van het besef dat de breuk een feit is, luchtte het me erg op, en blijvend!
De eerste keer was ik daar verbaasd over, de 2e keer dacht ik : o ja! zo werkte dat! Het gaf me en flinke zet in het verwerkingsproces.

Elisabeth de Vries




Brief 210808
Vakantiecrash


Sinds meer dan tien jaar was ik vrijgezel en had op mijn vijftigste verjaardag geaccepteerd dat ik vrijgezel bleef en het leven lekker vol. Naast een 40-urige werkweek, met hobbies en relaxen.

Mijn sterrenbeeld is kreeft en ik weet niet altijd precies wat ik wil.. Een psycholoog heeft vóór 1990 me geanalyseerd, alles weer eens op een rijtje gezet en geconcludeerd dat ik toch echt niet homosexueel of bisexueel was.
Van mooie vrouwenborsten en welvingen raak ik altijd opgewonden. Ook met allerlei zelfhulpgidsen loste ik enkele belangrijke sexproblemen op.


Een nieuw begin
Toch nog altijd via een website een klein lijntje open gelaten en toen ik dit jaar definitief het vrijgezel zijn had geaccepteerd, kwam er een paar minuten later een e-mailtje van een vrouw uit de omgeving van mijn woonplaats. Ik dacht, een vrijblijvend eerste gesprekje in de stad kan geen kwaad.
Op het einde misten we nog bijna de parkeermeter van haar auto en een kusje op mijn lippen kreeg ik ook al. We gingen allebei voor een LAT-relatie, met één keer in deveertien dagen een weekeind alleen zijn.


Eerste stap
Toen kwam een periode van ‘’vlinders in de buik’’. Heerlijk ! Ik zei nog dat ik twee kilo van de dokter moest afvallen. Maar dan moest zij er wel twintig afvallen zei ze. Allebei hadden we verschillende ziekten onder de leden: ik lichte suikerziekte en epilepsie en zij ook suikerziekte en nog meer.

Ik keek iedere keer weer uit naar die geweldige bijeenkomsten met haar: praten, liefde en sex.
Na drie weken zei ze al dat ze samen met mij oud wilde worden, maar zo ver was ik nog lang niet.

We planden samen een 7 daagse vakantie, maar na 3een paar dagen had ik toch even behoefte aan alleen een halve dag weg. Ze zei dat het geen probleem was, want ze ging graag alleen winkelen.
Zij was vier jaar alleen geweest, ik nog langer. Ze was de eerste vriendin die mijn vader echt accepteerde en leuk vond.


Explosie
We kregen ruzie over een kleinigheidje. Ik vroeg haar om na thuiskomst alles eens rustig te evalueren: waren we niet te hard van stapel gelopen ? Hingen we nog te veel aan ons vrijgezellen bestaan ? Was dit nu wat we allebei wilden ?

Hierna besloot ze voorlopig met onze relatie te stoppen. De volgende dag had ik al spijt en kreeg haar toen nog zo ver dat ze nog anderhalve week bedenktijd nam en me volgende week zondag thuis haar beslissing kwam mededelen.
Ik heb haar gezegd dat het kwam omdat ik zo lang alleen was geweest. Wat mijn broer bevestigde.

In mijn sterrenbeeldboekje van kreeft staan mijn eigenschappen en stomme dingen precies in.
Hoe kan iemand zo stom zijn ?
Ik ben nog steeds verliefd op haar, ook de sex ging goed.
Ze heeft gezegd dat ze een geweldige periode heeft gehad, en mijn liefdesring ook aan haar vinger houdt. We blijven de rest van ons leven goede vrienden.
Het was alleen een beetje ongelukkig dat het tijdens de vakantie gebeurd was.

Een goede vriendin schreef me toen een e-mail met de volgende tekst:
’’Allereerst moet ik je zeggen dat ik niet denk dat je een fout hebt gemaakt door jouw twijfels en onzekerheden met haar te delen. Dit is de essentie van een goede relatie, alles met elkaar durven delen, dus ook je angsten. Je bent lange tijd alleen geweest en dan is het ook een volkomen nieuw terrein om een leven te delen, en dat levenspad is nooit zonder hobbels.......
Wel is zeker dat jullie van elkaar houden, en is dat niet het allerbelangrijkste? Dat is de basis en ik denk dat jullie er samen zeker uitkomen door met elkaar hierover te praten. Geef elkaar ruimte en tijd, luister naar elkaar en probeer elkaars situatie te begrijpen..... het komt vast allemaal goed.
De meeste mensen zijn zeker aan het begin van een relatie ook onzeker en vanuit deze onzekerheid kunnen ze op een bepaalde manier reageren. Het valt ook niet mee om je kwetsbaar op te stellen.
Geef niet op, dit is te kostbaar om zomaar te laten gaan. En tja, .... inderdaad hebben Kreeften het niet altijd gemakkelijk, ze zijn supergevoelig.......... daarom hebben ze ook een hard pantser om hun zo kwetsbare en zachtaardige "binnenste" te beschermen..... (ik kan het weten....ben ook zo'n kreeftje...).
Dus probeer het wel te zien zitten...........laat haar niet zomaar gaan............. jullie liefde is het waard om voor te vechten hoor!!!!’’


Telefoontje
Na e-cards en rozen sturen belde ze na de vakantie op in tranen, met de mededeling, dat het echt niet aan mij lag: ik ben een knappe man, en we zijn nog allebei verliefd en de sex was ook prima.

Maar nu stopte ze defintief, want ze had besloten om niet meer met een man een relatie te beginnen. Na haar 23-jarig huwelijk was ze gescheiden en was haar man met een andere man thuisgekomen, maar een half jaar geleden had een vriendin haar toch geadviseerd om weer eens iets te beginnen en na een gesprek met haar moeder had ze besloten om nooit meer een relatie te beginnen en had er erg veel spijt van dat ze met mij was begonnen.

Ik zei dat ze dat dan wel eens eerder had kunnen bedenken. maar huilde wel. Een goede vriend zei: als jullie beiden verliefd zijn, waarom stopt ze dan toch ? Heb jij er alles aan gedaan om haar terug te winnen ? Ja, want ik had haar al 25 rode rozen gestuurd met de vraag om opnieuw te beginnen.

Heb ik wel genoeg aandacht aan haar besteed ? Haar genoeg laten blijken dat ik van haar houd ?

Nu zit ik , na lange tijd, opnieuw met liefdesverdriet. Gisteren enkele gesprekken, e-mails en bier en whisky gehad. Vandaag nieuwe vloerbedekking besteld. Iemand zei: wacht nu maar rustig af: nu is zij aan zet. De hoofdpijn is al minder. Misschien hogere hartslag/bloeddruk, geen honger meer, droge mond etc.. Is dit normaal ? Het zal wel weer slijten denk en hoop ik. Gelukkig in september pas naar mijn werk. Het leven gaat niet altijd over rozen.

Sietze

Brief 170808
Verbroken foute relatie


Met veel aandacht heb ik jullie site gelezen en gaf me de moed de stoute schoenen aan te trekken ook mijn verhaal te doen.

In 2007 leer ik een man kennen via internet, getrouwd, net als ik. We mailen even en gaan al snel over op msncontact.

In het begin vond ik hem niet zo bijzonder, maar zijn doorzettingsvermogen naar mij toe gaf me dat wat ik nodig had, namelijk het gevoel gewild te zijn.
Ik kreeg steeds een beetje meer belangstelling voor hem.
Hij was alles wat ik zocht in een man.

Tuurlijk was het fout, we waren beide getrouwd maar de belangstelling voor elkaar overwon het fatsoen jegens onze eigen partners.
Na een x aantal weken spraken we af, gewoon een real kennismaking, zoals verwacht klikte het vanaf dag 1.
Geen sex, gewoon praten, ruiken, voelen, vasthouden etc, zien wat er was en of die klik waarvan we dachten dat die er was er ook in real zou zijn.

We raakten hopeloos verloren in elkaar en brachten meer tijd door samen achter pc, gsm met af en toe een real afspraak dan met onze eigen partners.
We waren volledig onszelf als we samen waren, al zagen we elkaar voornamelijk alleen maar achter het koude schermpje van een webcam.
We hadden onze ups en downs, met name omdat we wisten dat we fout bezig waren, maar elke keer als we probeerden het te stoppen hingen we al na een paar uur weer aan elkaars lip.

1x duurde het een week en toen waren we weer helemaal terug.
De liefde was echt, als je elkaar in de ogen kijkt zie je de diepstliggende gevoelens en die lagen heel erg diep.

We maakten ons echter ook telkens zorgen over hoe het af zou lopen.
Geen van beide nog bereid om de eigen partner te verlaten maar ook wetende dat we niet zonder elkaar konden.
Ik kon vrij eenvoudig mijn ogen sluiten en die dingen bij me weg zetten, zolang we maar samen waren,
ik merkte echter dat hij er meer moeite mee had.

En nu, na bijna een jaar intensief contact sloeg bij hem de angst toe, alles wat er ging komen als zijn vrouw er achter kwam, alles te verliezen wat hij had daar thuis, en in die angst heeft ie besloten toch te stoppen.

We zijn nu een week verder na de definitieve breuk en hebben nog elke dag wel even contact, om elkaar een hart onder de riem te steken.
En ja, ook omdat we onze dag niet af vinden als we geen contact hebben gehad.
De pijn die we voelen is voor ons allebei even intens, al heb ik de indruk dat hij er anders mee omgaat dan ik,
ja, uiteindelijk nam hij de beslissing en ik verloor de vat op de situatie waar hij een handvat had om de achterliggende reden te stoppen, namelijk angst en onzekerheid,
dat is een killer voor een controlefreak, de pest is dat ik het zelf ook ben en nu met mijn handen in het haar zit.


Schat ik hou van je
Mijn hele wereld lijkt ingestort te zijn omdat we wel regelmatig een toekomst samen bespraken.
Vroeg of laat had ik voor hem gekozen al wisten we dat we het vooral in het begin heel moeilijk zouden krijgen, met name omdat we wat betreft gevoel en karakter identiek zijn.
Nog elke dag twijfelt hij en geeft te kennen dat het nooit zal wennen mij niet in zijn leven te hebben, omdat er nooit eerder een vrouw zo diep in zijn leven is geweest als ik,
niet eerder iemand zo ver achter zijn muur gekomen als ik was gekomen en dat was wederzijds.

Hij lijkt echter vastbesloten door te zetten nu en ik ben zo bang voor de ellende die gaat komen om dit te verwerken,
mede omdat we weten dat de liefde voor elkaar nog even diep zit en we elkaar gewoon heel hard nodig hebben.
Hij probeert om vriendschappelijk met me om te gaan en de knop om te zetten, bij elk contact durft ie zelfs geen xxx meer te sturen omdat ie bang is dat ie me valse hoop geeft of me aan het lijntje houd omdat hij zelf niet weet wat hij moet doen.

Als we elkaar aan de telefoon spreken doet ie goed zijn best om een vriend te zijn, maar waar we een week geleden tegen elkaar zeiden: schat, ik hou van jou en jij bent mijn geluk moet het nu met een hoi en een doei, dat werkt niet voor mij,
Ik probeer het te forceren maar ik kan het niet.


Cold turkey
Resoluut alle banden afkappen is ook geen optie voor geen van beide.
Elke dag proberen we allebei de stekker er uit te trekken en geen contact te zoeken maar geen van beide zijn we in staat om dat langer dan 18 uur vol te houden.
Beide hebben we ook niemand met wie we er over kunnen praten omdat niemand weet hoe we er echt inzitten en omdat nimand het mag weten, het is tenslotte zo fout wat we doen, in feite is het gewoon ordinair vreemdgaan met verstrekkende gevolgen.

De enige adviezen die we krijgen is: gewoon kappen, het was niet goed, ga eerst jezelf vinden voor je aan een andere relatie begint, jullie zochten alleen aandacht, eigen schuld, had je er niet aan moeten beginnen, gewoon cold turkey de stekker eruit en doorgaan, maar iedereen met een gebroken hart of heeft gehad weet dat dat bijna niet te doen is.

Als je weet dat voor 1 van 2 de liefde over is is het anders, maar nu, we lijken inmiddels Romeo en Julia, een liefde die er is maar niet mag zijn.
Ik weet het niet meer, het is donker geworden en ik zie geen lichtpuntje.
Ik hoop zo dat ie voor me kiest maar ik weet ook dat zijn angst zo diep zit dat die kans klein is.

Hoe moet je leren leven met de wetenschap dat je grote liefde van beide kanten niet kan?

Ik weet dat we nog aan de wieg staan van alle ellende, we hebben bij elkaar aangegeven dat we elkaar op moeten zoeken zodra we elkaar nodig hebben omdat we er door zitten, maar als ik merk dat hij sterk is op zo`n moment klap ik dicht en kan ik het niet meer.
Ik wil niet lijken op de persoon die medelijden nodig heeft,
Ik wil dat ie bij me komt omdat ie me mist en het ook moeilijk heeft.
Ik wil er zijn voor hem als hij het moeilijk heeft, dat maakt me sterk, maar hij lijkt de sterkste te zijn van ons twee en verwerkt het op een andere manier dan ik.
Het is alleen zo frustrerend om te weten dat 2 mensen zoveel van elkaar houden maar dat de angst te groot is de sprong te wagen.

Kortom, het is een verbroken relatie waar niet 1 maar 2 mensen een gebroken hart hebben omdat de keuze uiteindelijk is genomen op basis van verstand en niet op basis van liefde.

Ik weet niet hoe ik hier mee moet omgaan.

Jennifer

Brief 100808
Vanuit het crisiscentrum


Nooit gedacht, een eventuele partner te vinden op een datingsite.

Het gebeurde op aandringen van een vriendin. Bij man vier , die op mij reageerde dacht ik: wat deprimerend , want geen 1 vond ik leuk. Totdat ...er een heel leuke man reageerde. Zjn manier van schrijven en het leuk op mij ingaan , charmeerde mij volledig.

Toen wij na een maand van mailen en bellen afspraken , schrok ik licht van zijn uiterlijk, maar we hadden afgesproken, als het uiterlijk het niet helemaal was ( we hadden slechts maar een paar fotos van elkaar gezien ) toch te proberen gezien het goede geestelijke vlak. Na een week werd ik alsnog zwaaaaaar verliefd op hem en hij op mij . Vier hele te gekke maanden volgden. In ongeveer de vijfde maand werd ik onzeker, omdat ik in de gaten kreeg dat hij niet meer zo lichamelijk was. Dat was trouwens in het begin als iets aanwezig maar ach..

Afgelopen Pasen toen ik moest werken en ik weer terug na mijn werk naar hem toe zou gaan , belde ik hem op en vroeg of hij hij het nog leuk vond als ik kwam. Omdat ik die ochtend koelheid voelde. Hij zei : Ja hoor maar geen sex voorlopig. Als in een film herhaalde ik zijn woorden en ging dood van binnen.Ik ben naar hem toe gegaan en heb de relatie verbroken. Hij begon te huilen en zei dat het moeilijk voor hem was. Ik ben weggegaan, ook met veel verdriet en heel veel pijn.
Uiteindelijk na veel gesms en gebel is het drie keer uit en weer aan geweest , geen van beide in staat om te stoppen.

Nu is het officieel 2 weken uit. Hij wil echt niet meer en heeft tegen mij gezegd "het gevoel" niet te hebben, ondanks dat hij veel van mij houdt en er voor hem geen enkele vrouw meer zo dichtbij hem zal staan.
Ik ben tot het laatst verliefd op hem geweest, heb van hem gehouden als bijna een obsessie. Hij zat in mijn bloed.
Een minderwaardigcomplex had ik al, maar deze verwarring, veroorzaakt doordat iemand niet meer met je wil vrijen maar je niet kan loslaten, heeft mij tot het crisis centrum gebracht. Letterlijk. Lange weg.

Momenteel heb ik wekelijkse gesprekken met de psychiater waarmee ik uiteraard dit uitvoerig heb besproken en mijn rol van het ook niet kunnen loslaten. Zeg maar: een grens stellen op het moment dat iemand zegt het gevoel niet meer met je te hebben.
Goed kan het nooit meer komen. Mijn liefdesverdiet is heeel erg en zwaar geweest, vooral de avonden en het alleen zijn vond ik het ergst.
En alle momenten van geluk en herinneringen en de dingen die gezegd zijn spelen nog 24 uur per dag door mijn hoofd. Maar het leven gaat verder en ik weet dat dit ook zal slijte. Hoewel ik nog een lange weg te gaan heb .

Willie







Brief 060808
Wanneer sta ik open voor een ander?


Tijdens mijn eerste huwelijk, dat 35 jaar heeft geduurd, kwam ik op internet heel toevallig mijn laatste vrouw tegen.
Ik klikte op een link die mij verwees naar een site die uitsluitend gemaakt en bedoeld was voor kinderen. Ik stond versteld wat hierop allemaal te zien en te lezen viel.

Zelf was ik ook van plan om een site te gaan maken. Maar het lukte niet zo erg. Ik heb de maakster,wat later bleek, een bericht gestuurd met de vraag of zij mij wilde helpen. Dat was voor haar geen probleem.

Ik heb haar wel verteld dat zij te maken had met een man van toen 57 jaar. O, daar had zij geen moeite mee. Om kort te zijn ik ben verliefd op haar geworden.
Vele brieven en gedichten gingen over en weer. Waarbij ook een brief waarin ik haar uit legde dat ik holpen was aan mijn prostaat en dus op seks gebied niet aan een daadwerkelijke gemeenschap kan deelnemen. Maanden hadden wij op internet contact totdat ineens de wens van ons beiden kwam voor een ontmoeting.


Wij zijn getrouwd
Zij had toen een zoon van 2 jaar en een dochter van 8 jaar. Zijzelf had de leeftijd van 29 jaar. We zijn samen gaan wonen en even later getrouwd. Zeven jaar heeft dit huwelijk stand gehouden. Toen opeens van de ene op de andere dag ging zij mij verlaten voor een ander. De dag dat zij vertrok ben ik het huis uit gegaan om in de middag weer terug te komen. Ik kwam bijna in een lege woning.

Ik was helemaal de weg kwijt. Ik radeloos en verloren.

Wel had ik de geest om mijn huisarts in te schakelen. Ik liep met zelfmoord gedachten rond. Het in het begin zo erg dat er een crisisteam bij mij thuis kwam. Deze wilde mij opnemen.
Maar dat heb ik kunnen voorkomen. Ik heb emmers vol gehuild. Nachten heb ik over straat gezworven. Medicijnen kreeg ik haast niet omdat ik met zelfmoord gedachten rondliep.

Met vele mensen heb ik gesproken. Maar ik wilde maar eén ding en dat was haar weer in mijn armen te hebben. Helaas is het er nooit van gekomen. Zij is nu twee jaar bij mij weg. Ik denk dat wanneer zij vandaag voor de deur zou staan ik haar weer zou omhelzen.

Ik heb in die twee jaar contact gehad met vijf vrouwen. De een een paar weken de ander een paar maanden. Maar bij geen enkele vrouw voel ik mij op mijn gemak. Laat staan dat ik iets voel voor een ander.

Wanneer kan de tijd komen dat ik er wel voor open sta. Als die tijd ooit nog komen gaat. Ik ben nu 67 jaar. Ik vergelijk elke vrouw met mijn laatste vrouw. Het is jammer dat elke andere vrouw in het niets valt. Want ik trek de vergelijking met mijn laatste vrouw.

Brief 020808
Pijn en verdrietl


Een aantal weken geleden kreeg ik een raar gevoel.
Steven deed raar over zijn telefoons.. en wilde ineens overal wachtwoorden op zén telefoon vanwege zen privacy. En als hij in de avond thuis kwam moest ineens zen telefoon uit.Hij wilde niet gestoord worden.

Nja, eerst zocht ik er niks achter. Ik dacht sja.. t zal wel . Maar later deed hij zo raar. Ik hou er helemaal niet van om in iemand zijn telefoon te kijke, maar ik heb het dus wel gedaan. Ik zag al paar keer een telefoon nummer wat ik beetje raar vond en hij alles maar ontkennen.

Nee schatje doe nou nie raar.Hoe durf je in me telefoon te kijken?

Nja ik had geen bewijzen dus ik kon ook nix maar het zat me niet lekker. Eigenlijk ging het gevoel beetje weg, totdat ik gezellig een avond mee ging met schatje op de vrachtwagen.Ik had al t idee dat er iets niet klopte.

Dus ik in zijn telefoon kijken. En jah hoor, eindelijk vind ik een smsje van een meisje. Wat blijkt? Dat ie dat al anderhalve maand achterhoudt. Ik helemaal in paniek.

Ik dacht: ik raak hem kwijt. Maar waar heb ik dit aan verdiend, dat het op zo’n manier moet. Ook al ben ik niet altijd de makkelijkste. Als je iemand anders leuker zou vinden, kan je dat gewoon beter zeggen dan weet je waar je allebei aan toe bent.

Dus ik brak in tranen uit en ik wilde weten hoe het zat. Wat logisch is natuurlijk.

Nja, eerst wilde hij het niet vertellen. Na paar minuten zei die dat zij hem leuk vond en hij haar misschien toch ook wel beetje.

Later bleek ook dat ze afpraken onder werktijd. Maar als ik aan Steven vroeg daar heb je toch geen tijd voor was het antwoord: Nee schatje dat klopt ook, wat denk je nu wel niet dat zou ik toch niet kunnen.n ee tuurlijk niet.

Maar achteraf bleek dat ie niet wist wie hij moest kiezen of hij voor mij wilde of voor haar. Wat ik helemaaaaal niet snapte. Ik dacht dat ik gek werd. Gisteravond… had ik zoveel vragen en ik zag alles aan me voorbij schieten.

Waarom gebeurt dit?
Hoe kan je nou zoiets doen?

Ik wil het echt niet zomaar opgeven. Maar ik ben hier echt wel kapot van.Iemand die altijd zo leuk tegen je praat met: Schatje, ik ben er alleen voor jou en zal nooit iets met iemand anders kunnen. Maar dan achter je rug toch doen…

Nja, na veel gepraat te hebben - wat bij mij op het moment echt niet werkte - kon ik gewoon niet meer..Ik ben naar buiten gegaan en ben rondjes wezen lopen.

Toen ik thuis kwam, in de nacht, ben ik maar naar bed gegaan. Erg weinig geslapen. En was er ook erg vroeg weer uit. Ik kon me draai gewoon niet vinden er lag iemand naast me waar ik super veel van hou, maar ik weet niet of hij wel bij mij wilt blijven en hij doet ook nog eens zo close met een ander.

Vandaag ben ik gaan werken en de hele dag hoorde ik de dingen voorbij schieten die Steven allemaal zei. Waar ik echt niet bij kon dat je zoiets doet als je een relatie hebt. Ik heb de hele ochtend naar de wc moeten rennen, heb vaak moeten kotsen. Ik werd eng van wat hij zei. Ik was vooral ook bang. Hoe moet het verder…

ik wilde hem niet kwijt.. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat als hij met mij verder wil, hij echt voor me moet gaan en dan tegen haar moet zeggen dat het niks wordt. Omdat hij voor mij kiest.

Ik zou het helemaal niet erg vinden als ze vrienden willen blijven, maar dan hoeft dat niet geheimzinnig. Dan vind ik t veel gezelliger als ze dan eens om een bakje komt ofzo, of hem belt ook wanneer hij thuis is, in plaats van zo schijnheilig wanneer ik er niet ben.

Vandaag zei hij dan dat hij echt met mij verder wil en tegen haar gaat zeggen dat ze voorlopig even geen contact moeten hebben.

Maar toch voel ik me nog niet helemaal lekker. Ik weet gwoon niet wat ik moet. Ik ben zo in de war. Ik hoop dat hij het meent en er voor gaat en dat het goed komt….

Brief 010808
Ik was zijn moeder


Mijn eerste liefde is daarna nooit meer geevenaard. Alhoewel ik reeds weer gelukkig ben.Ik was net verhuisd naar een ander studentenhuis en daar kwam hij ook in wonen. Zijn naam was Federico en zoals de naam al doet vermoeden was hij prachtig bruin met zwoele lippen en een even prachtig lichaam. Ik zag hem terwijl hij zijn bed in elkaar aan het zetten was. Een meisje zat op de grond toe te kijken. Gewoon een vriendin, zei hij later. De volgende ochtend werd ik gewekt doordat de kraan in de badkamer lekte. Soms deden mijn huisgenoten de kraan niet goed dicht, er geen rekening mee houdend dat het mij wakker maakte. Ik liep dus in mijn meest niet-sexy outfit, zonder bril op ernaartoe en deed de deur open. Daar stond hij, naakt. Dat was nog te zien, hoewel ik met mijn min 6 niet veel meer zag. Ik draaide me om maar hij vroeg me of ik wist hoe de douche werkte. Hem niet aankijkend uit schaamte liet ik het hem zien en ging terug naar bed. Die avond kwam hij langs en bood zijn verontschuldiging aan. Of ik mee wilde eten.


Lachen
In het half jaar daarna was ik nog nooit gelukkiger geweest. Hij was zo leuk, zo knap en hij noemde mij na een week al zijn vriendin. Als ik naar school ging moest ik 6 keer afscheid nemen en als ik moest werken kwam ik nauwelijks mijn kamer uit. Ik was zo verliefd op hem en hij ook op mij. Hij had zijn kantoor in mijn vensterbank waar hij zijn jointjes rolde en naar de (limonade)fles greep om mij aan het lachen te maken. Hij kookte de meest lekkere gerechten en met hem werd ik voor het eerst stoned. Tot de dag dat zijn 'vriendin' weer langskwam. Het bleek toch dat ze meer dan een gewone vriendin was. Ik ging naar mijn ouders en toen ik terugkwam vertelde hij me dat hij voor haar koos. En hij beweerde ook nog even dat ik dat al die tijd toch wist.

Alhoewel ik het erg vond veranderde er niet veel. Hij sliep nog steeds iedere nacht bij mij en ik kriebelde zijn rug. 's Oochtends stond ik op om hem onder de douche te zetten want hij werd nooit wakker van de wekker en smeerde dan zijn broodjes voor zijn werk. Om 4 uur kwam hij thuis en dan had ik zijn eten klaar. We hadden echt veel lol maar ik was langzamerhand zijn moeder aan het worden. Als hij weer eens werd ontslagen, omdat hij te laat was, maakte ik me zorgen. Ik ging bijna nooit meer in het weekend naar huis en leefde mijn leven voor hem. Ik gaf hem geld mee in de weekenden dat hij naar Friesland ging, want daar had hij zijn zus wonen. Als ik geen contanten op zak had, gaf ik hem mijn pinpas mee. Ik belde hem dan 100 keer en meestal nam hij niet op. Hij droeg mijn sokken, waste zich met mijn douchegel, gebruikte mijn dagcreme en dronk mijn thee. Hij at van mijn borden en sliep in mijn bed en was als mijn kindje.

Na een paar maanden vertelde hij dat hij in de gevangenis had gezeten op Aruba en hier kwam op zijn leven weer op orde te zetten. Ik maakte daarvan mijn levensproject. Ik was verknocht aan hem en ik wist dat hij dankbaar was. Op zijn verjaardag haalde ik van alles in huis, maar hij heeft toen vijf uur doorgebracht aan de telefoon: met die vriendin van hem. Met mijn telefoon. Ook had hij mijn tas en daardoor moesten mijn zusje en ik naar het huis van zijn broers lopen, aan het einde van de avond. Hij was namelijk nergens meer te bekennen. Dan moest hij zo huilen en ik was de enige die voor hem zorgde. Aan zijn familie had hij niets. Zijn vader was drugsverslaafd en kwam alleen maar langs om te eten en de televisie te stelen. Ook gebruikte hij nog een keer drugs.Huilen kwam hij aan mijn bed en dan moest ik een uur onder de hete douche staan met Frederico. Om hem te troosten. Hij was in de war - maar ik zóu het oplossen.

Ik had voor het volgende jaar een school voor hem geregeld. Ik had zijn studiefinanciering geregeld en we zouden eindelijk gelukkig zijn. Maar toen kwam ik thuis en vond hem in bed met zijn zus.Ja je leest het goed, zijn zus. Later hoorde ik ook van anderen dat het al een tijdje speelde. Ik was kapot en hij zou even naar zijn broer gaan. Ik heb mijn spullen gepakt (en alle waardevolle spullen van hem erbij) en ben naar Wales gegaan voor een jaar. Om te studeren. Ik was gebroken en heb met wel tien mannen het bed gedeeld om mijn pijn te verachten. Voor hen en voor mij ging het alleen om de seks. Toen ik thuis was voor Kerst belde hij me op, maar ik kan me niet meer herrineren waar het over ging.


Verknipt
Toen kwam ik hem twee jaar later weer tegen. Ik had 7 maanden op Curacao gezeten en kwam hem tegen toen ik weer tijdelijk in Nederland was. Hij nodigde me thuis uit en hij kookte. Hij vertelde dat hij samen was gaan wonen met een meisje met een moedervlek, maar dat hij nu erge problemen had. Want zij had het uitgemaakt en dat deed hem pijn. Zij had ook aangifte gedaan wegens mishandelijk, maar volgens hem sloegen ze elkaar en was het geen eenrichtingsverkeer. Ik deelde hem mee dat ik eigenlijk wenste dat ik hem nooit had ontmoet. Dat ik lang pijn heb gehad, moeilijk mannen kon vertrouwen en veel dingen had gedaan waar ik spijt van had. Hij zei heel eerlijk dat hij in die tijd nogal verknipt was en gretig gebruik van mij had gemaakt omdat hij niemand anders had en echt iemand nodig had. Dat hij me wel dankbaar was voor alles wat ik voor hem had gedaan. We werden erg dronken samen en hebben nog éen keer seks gehad. Die ochtend ben ik vroeg vertrokken en hoewel hij nog heeft gevraagd of ik hem in Utrecht op kwam zoeken ben ik nooit gegaan.

Hierna dacht ik dat ik beter een vriendje met dezelfde achtergrond kon zoeken en ben twee jaar samengeweest met een Nederlandse jongen. Die absoluut niet bij mij paste. Hij vond dat ik me gedroeg als een buitenlander om afspraken niet weken van tevoren te melden en geen agenda bij te houden. Ik ging al snel schreeuwen en compleet door het lint. Hij had een hekel aan buitenlanders en schold ze in mijn bijzijn uit. Een keer waren we op weg naar een ijswinkel en toen moest hij pinnen. Hij had de auto een stukje geparkeerd op het fietspad en een vrouw, met kind zowel voor als achterop, gaf daar kritiek op. Vanaf de overkant van de straat heeft hij haar uitgescholden voor 'kadaver' - terwijl zij toch nog een Nederlandse was. Een vrouw met kinderen. Als ik er wat van zei , verweet hij me dat ik het nooit voor hem op nam en kreeg ik ruzie.

Om er een keer uit te zijn ging ik naar Londen en kwam daar een vriend uit Wales tegen. Ik verbleef de week bij hem en het was platonisch heel gezellig. Ik ben toen in een half jaar tijd nog zes keer een weekend of langer naar hem geweest. Iedere keer met smoesjes want ik woonde al samen met Mr Abusive. Ik was zo gelukkig in London met hem. Het is nu al jaren geleden en nog denk ik wel eens aan Federico. Ik weet niet hoe het met hem gaat ,alhoewel hij me wel op zon chatsite heeft toegevoegd. Ik ben vorg jaar dus verhuisd naar Londen, heb hier nu een baan en woon al een tijd samen met Moses. Zwarter als alle voorgangers, maar liever, begripvoller en sexier. Hij is aanhankelijk en heeft ook een beetje richting nodig, maar toch is hij een volwaardig levenspartner. Ik ben zo gelukkig met hem en hoewel we werelden anders zijn - hij een prins uit Nigeria en ik een meisje uit Almelo - denk ik dat híj hem wel eens zou kunnen zijn.

Evelien






Brief 040708
Deed me enorm goed


Aangezien ik door mijn vriend na elf jaar samen ingeruild ben voor een ander en bij het grof vuil gezet ben ( alhoewel ikzelf de voorkeur had voor het klein chemisch afvalbakje ) had ik sterk de behoefte om zoveel mogelijk info te vergaren over het onvermijdelijke, inmiddels diepgewortelde
"liefdesverdriet".
Gegoogled en op deze prachtige site terecht gekomen.
Mijn verhaal zal ik zeker bij gelegenheid sturen.
De reden van dit schrijven is deze: ik heb enorm genoten ( niet helemaal de juiste benaming misschien) van alle verhalen, brieven e.d. van diegene die in het zelfde, wankele schuitje zitten.
Met name van die van Milan Ljubojevic, heb zelfs nog ondanks al mijn verdiet om diverse passages hardop moeten lachen vanwege zijn humoristische beschrijvingen van zijn tips. Dat deed me enorm goed.
Bij deze wens ik iedereen alle sterkte en kracht toe om te "overleven" in deze ( tijdelijke ) zooi.
En voor de makers van deze site: wat een zegen dat jullie dit opgezet hebben. Zal er zeker dankbaar gebruik van maken!

Annemarie Woudsma

Brief 130608
Reactie op wraakverhaal "Mijn wraak achtervolgt mij"


Hoi Petra,

Wat goed dat je dit hebt geschreven zodat ik en anderen mensen zich in kunnen leven in hoe en wat voor emoties en gedachten er bij een minnares omgaan.
Helaas ben ik niet de minnares maar de vrouw van…….

Omdat gevoelens niet liegen had ik de indruk dat mijn man vreemd ging. Na heel veel vragen en emotionele escapades over een eventuele minnares, die er volgens mijn man natuurlijk niet was, heeft hij 4 jaar nadat zijn relatie was begonnen met een vrouw die ik redelijk goed ken toegegeven dat hij iets heeft gehad met José S.

Tja mijn wereld stortte totaal in, kapot was en ben ik er nog steeds van. We zijn op een week na al een jaar verder.

Ik kwam er door mijn enorme verdrietige zoektocht achter dat hij 2,5 jaar een relatie heeft gehad. Nog kapotter, nog meer pijn, onbegrip, én wat je terecht schrijft het kost zoveel energie nog meer energie dan je eigenlijk hebt.

Waarom schrijf ik dit…..

Gek genoeg hebben we soortgelijke emoties maar staan loodrecht tegenover elkaar in vorm. Ik bedoel, ik ben de vrouw van… die 2,5 jaar bedrogen is door haar mannetje en jij was de minnares die ook met de meest intense gevoelens te dealen heeft. Gek toch?

Voor mij is het in die zin gek dat ik de minnares van mijn man nog steeds verafschuw, ik kan het nog niet loslaten, ik heb zoveel pijn ik stoei bijna met de gedachten om wraak te nemen in de hoop dat het mijn pijn kan neutraliseren…. Wat is goed, wat kan ik doen, wat mag ik doen, allemaal vraagstukken die als een mantra door mijn hoofd spelen én dan beschrijf ik niet eens mijn gedachtes over waarom deed hij het, wat maakt dat zij dit of dat, ik maak mezelf ook klein en inderdaad je raakt bijna je ziel kwijt ook ik vind het zo’n oneerlijke vorm in de relatie. Mijn omschrijving hierin is dat ik deed mee in een toneelstuk José S. en mijn man hadden alleen het script aan mij vergeten te geven. Ik zag ze vaak samen en we kwamen elke maand samen omdat we een opleiding begeleidde. José S. heeft menigmaal uitspraken naar mij gedaan in de hoop dat ik achter de relatie zou komen. Achteraf is dat zo intens pijnlijk zo onrespectvol. Ik weet namelijk zeker dat zij dacht dat mijn man voor haar zou gaan.

Weet je Petra het is inderdaad zo oneerlijk met onbeschrijfelijke pijnen en gevoelens. Ik voel me zo machteloos zo verloren pfffff.

Dat ik je stukje las in hoeverre jouw gevoelens zijn, herkende ik direct mijn gevoelens erin.

Bedankt dat je het hebt willen delen.

Petra (in alle toevalligheid je naamgenoot)

Brief 160408
Een verlaten man weer op zijn weg


Hallo Roel,

Hoe ik het te boven gekomen ben?
Na het gesprek tussen jou en mij heb ik  eerst alles wat me aan haar herinnert weg gedaan.
Het beeld van haar vervaagt dan. Maak niet de fout oude foto's te gaan bekijken.

Ook alle mooie brieven van haar (waar haar liefde voor mij instaat) heb ik naar haar teruggestuurd.
Ik was bang dat ik daar in zou blijven kijken.

Daarnaast ben ik intensief gaan sporten, wat goed is voor mijn lichaam, en dus ook voor mijn zelfvertrouwen.
Ik had daar veel moeite mee, omdat ik niet tussen de mensen wilde zijn.

Na enige tijd toch gewoon doorgezet. Je moet daar doorheen. Het voordeel van alleen zijn is dat je kan doen wat je wilt.
Ik ben voor het werk naar Berlijn geweest.
Ik heb nog steeds slechte momenten, maar die worden steeds minder.

Ik denk soms aan de goede momenten tussen ons, en dat is soms moeilijk, maar is ook heel erg mooi.
Heb genoeg zelfvertrouwen, en als zij niet bij mij wilt zijn, dan is dat haar probleem.

Mij valt niets te verwijten, ik heb er alles aan gedaan.

Groet Sjoerd Steenstra
Franeker, april '08




Brief 280308
Milans stappenplan voor na de breuk


Nadat het uit was, ging het overdag wel redelijk met me. Ik ging werken, naar de sportschool om te trainen, hing op de bank met een film of de Xbox  : nauwelijks denkend aan haar. Totdat de avond viel. Alcohol werd genuttigd en eenzaamheid kroop tegen me aan in bed, en bood me het gebruik aan van zijn mobiele telefoon. Voordat ik het ik wist had ik mijn ex aan de lijn.

Betekende die anderhalf jaar niets? Waarom ben je met me gaan samenwonen als je toch wel weg zou gaan? En nog meer van dat, voor zover ik het nog coherent kon formuleren. Ongetwijfeld zal dit scenari veel gebruikers van deze site bekend voorkomen. Maar jullie zijn nu hier op de site. En dat houdt in dat je actief probeert hulp te zoeken en dat je dus door wilt met je leven. Houd dat gevoel vast!

Voor degenen onder ons die fan zijn geweest van de serie Sex and the City zal het volgende citaat een belletje doen rinkelen: "he's just not that into you". Weet dat dat fameuze zinnetje is verzonnen door een schrijver die op dat moment zijn relatie ook op de klippen zag lopen.
Zelfs in de wrakstukken is er inspiratie te vinden maar ik zal noodgedwongen cru en bot zijn: hij/zij is weg. Je moet door. Zie mijn stappenplan:

1: Begrip.
Een van de belangrijkste dingen als je aan de ontvangende kant van een verbroken relatie staat is begrijpen waarom je relatie over is. Dit kan een heel scala aan oorzaken zijn: zoals: teveel ruzies, teveel karakterverschillen, hij/zij is verliefd op een ander, je b ent zelf vreemd gegaan of de liefde is simpelweg over. Hoe het ook zij, als je niet k an begrijpen waarom, kan je ook niet groeien als persoon. Als het jouw "fout" was dat de relatie over is, moet je ervan leren wat je fout deed zodat je dat kan corrigeren in een volgende relatie. Is het jouw fout niet, dan kun je leren wat je in een volgende relatie juist niet wil in een partner. Begrip is een cruciaal deel van acceptatie.


2: Uit het oog.
Geen contact zoeken! Van welke soort dan ook. Ingaand vanaf nu. Nu niet, morgen ook niet. Ten eerste: "verlies" zijn/haar nummer. Wis het uit je mobieltje, huistelefoon, agenda en rolodex. Dan zijn/haar emailadres toevoegen aan je spamfilter. Wat je niet kunt zien kan je ook niet in de verleiding brengen om contact op te zoeken. Natuurlijk komt er een punt, meestal tijdens de laatste ronde in je stamkroeg, dat je de neiging hebt om toch dat nummer in te toetsen. Voordat je het doet: bedenk je drie negatieve dingen over de relatie die je niet leuk vond of hem/haar. Raar?

Niet volgens Brian, die na twee jaar samenwonen zijn partner zag vertrekken. "Voor elke leuke herinnering die ik had, zou ik een negatieve naar boven halen. Na verloop van tijd realizeerde ik mij dat er meer n egatieve herinneringen waren dan positieve. Toen werd mijn nostalgie omgekeerd in afschuw. Het hielp dat de negatieve gedachtes verser in mijn geheugen lagen."

Volgende stap: verklaar elk gebied waar jullie samen kwamen tot een no-go zone. Vind een nieuwe koffiebar, restaurant, bar of sportschool. Dit zal zwaar zijn, maar onthoud: elke nieuwe plek brengt een verse groep mensen met zich mee.

Nog belangrijker: door niet te bellen, sms'en, mailen en per ongeluk elkaar tegen te komen zend je een stil signaal uit: "Ik ben ok, en ga verder zonder jou" en dat is precies de boodschap die je wilt sturen. Ook al lig je in een foetushouding op de grond in je flat.
(Geldt natuurlijk niet als er kinderen in het spel zijn, of een gedeelde inboedel. Hou het contact dan zakelijk)


3: De fik erin
Verwijder alle foto's van hem/haar en delete je wallpaper van jullie tweeen op jullie vakantie in Mexico. Ga CSI op je ex en verzamel al het bewijs dat ze in je leven zijn geweest. Sla het op op een plek waar je niet snel komt (achterste plank in de garage bijvoorbeeld) of zet er gewoon de fik erin. Als er dingen zijn die je aan je ex moet geven doe het dan per post of geef ze mee aan een gemeenschappelijke vriend(in) die het voor je kan bezorgen. David, 25 jaar, stelt: "Ik heb alles ingepakt. Het petje wat ze droeg als ze hier was, de cd die ze grijs draaide, en mijn ouwe trui die ze altijd zo lekker vond zitten, en weggegeven aan de kringloop. Spullen achterlaten in je kast doet mijmeren naar verleden tijden. Ik wil vooruit."


4: Vriendjes?
Veel exen willen "goede" vrienden blijven, nadat ze je achterlaten. Krijg wat.!Elk persoon die een lange blik op je werpt en vervolgens beslist het geluk elders te beproeven verdient het niet om vrienden met jou te zijn. Vriendschap is een van de gerechten die van het menu gehaald dient te worden. Omdat ze het niet verdienen om jouw vriendschap te proeven. Mochten ze doordrammen, stel dan netjes dat je geen open vacatures hebt op het moment, maar dat je de CV zal bewaren mocht er een vacature beschikbaar in de toekomst komen. Je kan vriendschap beginnen te overwegen nadat er tenminste 60 dagen zijn verstreken.


5: Ad Fundum
Niets haalt de beet uit een gekneusd hart als alcohol. Maar de dag erna is het verdriet er nog steeds. En dit keer heeft hij een vriend meegenomen. De kater. Maak er geen gebruik van om substanties in je lichaam te stoppen die je veranderen in een dik zielig persoontje. Maak plannen om met een vriend te gaan sporten in je vrije tijd. Is gezonder. Het is begrijpelijk dat je er weinig voor voelt. Dat je nergens zin in hebt. Mijn oplossing?

Woede. Pure blinde woede. Het is een van de meest zuiverende emoties in je arsenaal.
Mijn ervaring was dat ik futloos in de sportschool stond, katatonisch voor me uit starend. Totdat ik boos werd. Anderhalf uur later was ik leeg. Mijn woedende energie eruit gegooit op de gewichten. Ik was bekaf. Dit herhaalde ik meermalig. Nu ben ik een tijd verder. Ik zie er beter uit dan ooit. En ben sterker dan ooit. En dat heeft mijn gekrenkte ego zeer veel goed gedaan.


6: Omsingelen
Misschien beschouw je jezelf als een loner en daar is niets mis mee ,maar een "breakup buddy" helpt. Vooral als ze er knap uitzien. Michael, 34 jaar: "nadat het over was hing ik rond met wat vrouwen die ik kende. Zij waren meer geinteresseerd in mijn gebroken relatie dan mijn mannelijke vrienden en gaven me een hoop aandacht. Het beste was nog wel dat ik gezien werd met mooie vrouwen in de stad wat mijn marktaandeel omhoog deed gaan,. Mijn ex hoorde dat en ik hoorde weer dat zij dat niet zo fijn vond." Een breakup buddy betekent dat iemand je er vanaf kan houden als je de neiging krijgt te bellen naar je ex en dat je iemand hebt die ervoor zorgt dat je niet geisoleerd raakt.


7: Blijf bewegen
Blijf je vaart behouden, vriend! Hoewel triest, is een post-relationele periode ideaal om te evalueren en herbouwen. Dus vind nieuwe dingen om te doen met je tijd. Pizza is geen activiteit. Huilen ook niet. Zij hebben zeer zeker hun plek in het proces maar moeten niet domineren. Ga naar de sportschool, kijk elke film in je locale videotheek.
Maak afspraken met vrienden waardoor je minimaal drie keer per week weg "moet" van huis. "Nadat mijn vriendin weg was, ben ik websites gaan bouwen om me af te leiden." Zegt Tim, 24. "het is nu een part-time zaak geworden en het geld dat het oplevert is best goed."


8: Weer op het paard stappen
 "Het tweede meisje waar ik mee omging nadat het uit was had dezelfde naam als mijn ex-vriendin", zegt Peter. "Haar als "nieuwe Chantal" in mijn telefoon invoeren was een grappige ervaring. Maar de heilzame ervaring van nieuwe liefdevolle sex is beter is dan "we proberen de relatie te redden sex"
Ow, jah. Niet zo veel kwijt willen aan je nieuwe over de oude. Wees daar lekker kort en bondig over. Zeg: we hadden het een tijd leuk, maar het werkte gewoonweg niet. Maar ik ben meer geinteresseerd in jou eigenlijk".

Ik hoop dat alle gebroken harten hier wat aan hebben. Heel veel sterkte met jullie verlies en weet dat alles tijdelijk is. Ook verdriet!

Milan Ljubojevic

Brief 190308
Onbeantwoorde Liefde


Soms twijfel ik of ik wel liefdesverdriet heb..
Dat kan toch niet als je geen relatie hebt gehad met die persoon?
De meeste mensen zien onbeantwoorde liefde gewoon als,ja...het is gewoon niet wederzijds en je komt heus wel de ware tegen..je bent pas negentien.


Hoe het begon

Ik had een profiel op internet,en kreeg een bericht van een jongen van 25 ,vondt hem niet knap ofzo
Na een tijdje vroeg hij me msn,en we chatten een paar maandjes,geen diepe gesprekken.

Vondt hem niet geloofwaardig ,hij zei dingen die je als meisje wilt horen,nam hem totaal niet serieus.
Later was hij bij me in de buurt in een internetcafe en wou dat ik langs zou komen.
Ik vondt het wel raar,afspreken met een wereldvreemde jongen.Maar ging toch..meer uit nieuwsgierigheid.

Tot mijn verbazing was hij veel leuker in het echt..mooie praatjes,zei dat ik mooi was..ja  voelde me  gewoon gevleid..
Hij was een gentleman en charmant.

Hij wou bij me komen eten en vaker langskomen,en vondt het leuk om met mij te praten.Na een korte tijd was ik tot over me oren verliefd op hem.
Hij merkte het en zei dat hij me ook leuk vindt maar geen relatie wou.

Ik was verdrietig,kort daarna zei hij dat hij wel gevoelens voor me had,en gaf me 1e zoen..

Vondt het speciaal was helemaal verkocht,We zoenden een paar keer,hij zei dat hij relatie wou..
Ik was helemaal blij ..ik dacht dat het wederzijds was.

Later zei hij dat hij vrienden wou blijven,omdat hij gevoelens  heeft voor een ander..
Ik snapte het niet meer..ik dacht waarom heb je me dan gezoend? en wou je een relatie?

Dan wou hij wel een relatie..en dan weer vrienden zijn.
Zo ging het een half jaar door.
Dat ik er onderdoor ging.

Op een gegeven moment belde ik hem ,omdat ik duidelijkheid wou
Hij zei toen dat hij me niet wilt,me niet leuk vindt ,en niets voor me voelt...
Ik was zo verbaasd dat ik dichtklapte.
En vroeg waarom hij dan 2 dagen geleden zei dat hij een relatie wou beginnen.
Waarop hij antwoordde: Ik vondt je een toffe meid... en het voelde toen zo aan. Maar ik neem het terug!


Na die telefoongesprek stortte me wereld in. Ik kon niet meer eten,huilde de hele dag door..

Zo erg ..dat ik zelfmoordpoging deed,omdat ik geen nut meer zag om te leven Ik .kon niet accepteren wat hij aan de telefoon tegen mij zei.

Ik belandde paar weekjes in ziekenhuis,en kreeg therapieen om aan te sterken.
Ik snap niet waarom ,toen ik daar lag belde ik hem nog steeds..
En wou heel graag met hem praten,ik vertelde hem wat er was gebeurd,en dat ik in ziekenhuis was.

Ik kon niet geloven wat hij tegen me zei...dat als ik het goed wou doen..dat ik beter van een gebouw had moesten springen!

En dat hij nooit intenties met mij gehad heeft..en ook dat hij de volgende jongen veel succes wenst !

Daar was ik dan, met gebroken hart in het ziekenhuis beland...ik had nooit gedacht dat ik zo diep in een put kon belanden.

Kort daarna belde hij weer,en stond hij al voor me deur..hij zei dat een vriend van me is..en mij wilt steunen en dat hij wilt dat het beter met me gaat..

Ik dacht dat hij spijt had van wat hij had gezegd, maar integendeels.
Hij zei dat hij gelijk heeft. En dat als ik niet wil leven,maar van een gebouw moest springen..

Kon het niet geloven hij wensde me voor de 2e keer de dood toe.

Het is nu al 3 maanden verder..maar voel me nog steeds zo ongelukkig als toen..

Dat hij interesse in me had..omdat hij me zag als een zwak meisje,waar hij mee kon spelen niets meer..

Dar hij me zoende en zei dat hij me leuk vindt,was uiteindelijk niets meer dan leugens..om mij naar hem toe te trekken..

Hoe ik me nog voel kan ik nog steeds niet beschrijven..
Iedereen zegt dat het niet aan mij ligt..

Maar voel nog steeds dat het mijn schuld is..
Dat ik iets verkeerds heb gedaan..

Ik wou gewoon bij hem zijn...is dat verkeerd?

Ik denk nog steeds niet dat ik zelf besef..dat hij me de dood heeft toegewenst..
En helemaal niet om mij geeft..en misbruik heeft gemaakt van mij.

Michaela (19 jaar, Apeldoorn)





Briefwisseling met een man die alleen verliefd wordt op schadelijke vrouwen

maandag 3 maart 2008 19:21

Hoi Roel,

Wat er steeds gebeurde met de vrouwen waar ik wel verliefd op was, dat was dat die vrouwen steeds een raar mengsel hanteerden van mij liefde geven en mij afwijzen. Dus ze gaven mij echt wel liefde, maar het leek erop dat ze dat deden om zo de afwijzing daarna harder aan te laten komen.

Net zoals mijn moeder dat ook met me deed en zoals mijn ene zus nu nog doet als ik haar de kans geef.

En ik ben kennelijk zo "geprogrammeerd" dat ik alleen maar verliefd wordt op vrouwen die dat rare spelletje van liefde geven en afwijzen met mij willen doen. Met alle gevolgen van dien.

Dat rare mengsel van liefde geven en afwijzen zorgt ervoor, dat er allerlei onduidelijkheden ontstaan. Op het eerste gezicht lijkt het allemaal erg mee te vallen, omdat het lijkt dat er sprake is van een soort evenwicht tussen het "goede" en het "kwade".

Het is bij zo'n vrouw heel gemakkelijk om tegen jezelf te zeggen: "Maar ze heeft absoluut ook haar goede kanten, kijk maar wat ze je allemaal geeft!". Een soort goedprater dus.

Eigenlijk is die rare combinatie van liefde en afwijzing zoiets als vrouwenbesnijdenis met verdoving, er wordt op dat moment geen pijn geleden, maar er wordt wel verminkt.

Natuurlijk heb ik behoefte aan liefde net als ieder mens. Maar mijn echte behoefte is aan SCHONE liefde, liefde die niet vermengt wordt met allerlei vuile spelletjes. Liefde zonder verborgen agenda's.

Ik weet het niet!!!

WAT IK WEL WEET:
- Ik ben beschadigd door mijn moeder en mijn familie.
- Ik ben zo "geprogrammeerd" dat ik zelf vrouwen zoek die die beschadiging steeds opnieuw aanbrengen en zo blijf ik dus beschadigd.
- Als ik een tijdlang bewust geen relatie heb, wordt de pijn steeds erger. Hij gaat dus niet vanzelf over.
- Als ik verliefd ben op een vrouw die mijn liefde beantwoordt, dan is de pijn (tijdelijk) weg.
- Ik heb nog nooit een relatie gehad met een onschadelijke vrouw waar ik ook verliefd op was.
- Ik word meestal zelfs helemaal niet verliefd op onschadelijke vrouwen.
- Mijn pijn voelt als een soort continu liefdesverdriet.
- Mijn pijn is vaak ondraaglijk en vergalt mijn leven.
- Ik ben al 31 jaar op zoek naar een manier om die pijn te verlichten, maar heb nog nooit een echte oplossing gevonden.

Hoe kom ik van die pijn af??????????

Johan.

dinsdag 4 maart 2008 9:09

Hoi Johan,

SCHONE liefde bestaat niet, lijkt mij. Het is allemaal mensenwerk. Wij zijn geen heiligen.

SCHONE liefde bestaat alleen in dromen.

Je geeft mij het gevoel dat je lijdt aan een existentiële levenspijn, waar die vrouwen amper iets aan toedoen.

Je verafschuwt die pijn, maar trekt hem tegelijk naar je toe. Bv door vrouwen die van jou houden af te wijzen (nl door niet op hen verliefd te worden).

Je keuze van vrouwen wordt gek genoeg mede ingegeven door een behoefte aan zelfkwelling.

Dus je vraag zou moeten luiden: Hoe kom ik van mijn behoefte aan zelfkwelling af? Hoe genees ik mij daarvan?

Een mogelijk spoor: de twee Nynkes.De twee meisjes op wie je in je jeugd verliefd was.

Heb je hen op latere leeftijd nog wel eens ontmoet?

Zou je zo'n ontmoeting  niet de ogen kunnen openen?

Ik ken vergelijkbare gevallen waarin zo'n confrontatie met jezelf, je oerkeuze, een genezend effect had.

hartelijke groet,
Roel

dinsdag 4 maart 2008 11:16

Hoi Roel,

Ik denk dat je precies raak hebt geschoten, zo voelt het namelijk wel!

Ik wijs inderdaad vrouwen af die van mij houden. Je hebt gelijk als je zegt dat mijn keuze van vrouwen gek genoeg mede wordt ingegeven door een behoefte aan zelfkwelling.

Maar waar komt zo'n idiote behoefte toch vandaan?
Het is toch tegennatuurlijk jezelf pijn te willen doen?
Komt het misschien omdat ik voelde dat mijn moeder alleen van mij hield als ze mij pijn mocht doen?
Pijn als voorwaarde voor het krijgen van liefde?
Denken dat liefde zonder pijn geen echte liefde kan zijn?
Kan een mens zo idioot zijn?
Ik zou het in ieder geval van mijzelf niet kunnen geloven.
Maar het lijkt erop dat het wel zo is!

Pijn willen lijden, omdat je denkt dat dat de enige weg naar echte liefde is.
Hoe kom je toch bij zo'n idiote redenering?
En hoe kom je eruit?

Kan een mens zo verknipt zijn, dat hij op zoek gaat naar manieren om zichzelf steeds weer pijn te doen?

Ik weet niet of ik die twee Nynkes nog zou kunnen vinden. Wij waren toen nog kinderen en het is al zo'n 30-35 jaar geleden dat ik ze voor het laatst heb gezien. Ik heb ook nooit verkering met ze gehad, daar was ik toen nog te jong voor.

vriendelijke groet,
Johan.

dinsdag 4 maart 2008 15:00

TELEFOONGESPREK

(Geen verslag) 

donderdag 6 maart 2008 14:05

Hallo Roel,

Ik wil je nogmaals hartelijk danken voor de grote stap die je me vooruit hebt geholpen. Je hebt mij geholpen bij het inelkaar passen van vele stukjes van de puzzel van mijn pijn.
Het beeld wat daarbij tevoorschijn komt is niet fijn om te zien, maar toch ben ik er erg blij mee, want nu heb ik tenminste iets belangrijks waar ik mee verder kan.
Het voelt echt als een enorme sprong vooruit!

Ik heb na lang wikken en wegen besloten Nynke niet op te gaan zoeken, omdat zij mij kan beschadigen. Maar mijn herinneringen aan haar hebben juist een genezend effect op mij.

Nynke helpt mij bij mijn genezing, omdat ik haar nu kan plaatsen in het hele proces van "vuile liefde". Dat is de liefde die ondergeschikt is aan de pijn, de liefde die het beschadigende knechtje is van de pijn. Ik weet intuïtief, dat zij mij had beschadigd als wij destijds verkering hadden gekregen. Mijn angst heeft mij tegen haar beschermd. Mijn angst voor haar was GEZONDE angst!!!

Ik werd verliefd op de verkeerde vrouwen, maar ik was tegelijkertijd ook altijd doodsbenauwd voor die vrouwen. Mijn lichaam waarschuwde mij elke keer weer en dat was goed. Mijn geest wist alleen niet hoe daar mee om te gaan en maakte daardoor fouten. Mijn geest zei elke keer: "Kijk het valt mee, ze is wél lief", maar mijn lichaam kreeg elke keer weer gelijk. Ik heb intuïtief altijd geweten hoe het werkelijk in elkaar zat, maar ik had de verkeerde lessen geleerd en maakte daardoor steeds fouten.

Ik werd smoorverliefd op Nynke. Zij was God, zij kon over mij wikken en beschikken. Zij had volledige macht over mij, maar dat wist zij niet. Gelukkig maar!

Zij MAG mij ook nu niet afwijzen, zelfs niet op de kleinst mogelijke manier. Zij zou mij ook nu nog pijn kunnen doen, maar dat laat ik niet toe. Pijn mag niet meer verbonden zijn met de liefde.

Ik was smoorverliefd op haar. Die herinnering is goed, die mag zij niet vertroebelen met wat dan ook. Daar heeft ze het recht niet toe.

Zij representeerde de vuile liefde van mijn moeder, maar zij heeft die vuile liefde gelukkig nooit in praktijk kunnen brengen EN DAT IS GOED! Dat moet vooral zo blijven. Zij MAG de kans niet krijgen mijn mooie herinneringen aan mijn verliefdheid op haar te vertroebelen. Ik weet intuïtief dat zij daar uitstekend toe in staat zou zijn, omdat ze de vuile liefde van mijn moeder representeerde. Maar ik ga haar de kans niet geven. Nynke is samen met mijn moeder begraven. Er blijft alleen de mooie herinnering aan mijn verliefdheid! En dat is goed!

Liefde en pijn zijn twee totaal verschillende dingen, die ik niet aan elkaar mag plakken. In de liefde kan pijn voorkomen, maar die dient genezen te worden door middel van de liefde zelf. Pijn mag NOOIT een voorwaarde voor de liefde zijn, maar moet er altijd ondergeschikt aan blijven. De liefde dient genezend te zijn en NOOIT beschadigend.

Mijn verliefdheid op Nynke was GOED, omdat het liefde was. Nynke zelf was het kwaad en moet begraven blijven. Het kwaad roep je niet op, want dan gaat het je beschadigen. De doden laat je rusten, dan is het goed!

Wat ik hier heb opgeschreven klinkt misschien heftig en overdreven, maar ik weet dat dit voor mij de realiteit was. De liefde en het combineren ervan met de pijn is altijd een zeer heftige emotie van mij geweest. Zo heftig dat het mij verhinderde goed te kunnen leven.

Je weet zelf hoe heftig liefdesverdriet kan zijn. Daardoor moet het je ook mogelijk zijn je voor te stellen hoe het is, als je daar 31 jaar mee rondloopt.....

Ik heb dankzij jou nu een enorme sprong vooruit gemaakt. Ik denk dat ik er nu eindelijk een keer echt overheen zal komen.

Duizend maal dank!!!!!!!!

Het ga je goed!

Hartelijke groet,
Johan.






Brief 110308
In proefscheiding


Zeven weken geleden is het nu dat mijn vriendin vertrok, terug naar Amerika, haar geboorteland. Nadat we bijna een jaar lang jaar geprobeerd hebben onze onstuimig begonnen relatie te redden. Het kon bijna niet anders gaan. We waren met elkaar in de knoop geraakt.
Allerlei problemen zijn langzaam als een sluipende ziekte tussen ons in komen te staan. Geldproblemen, taal, cultuur en niet te vergeten leeftijdverschil en karakterverschil. Allemaal dingen die je niet wilt zien als je nog in de verliefde wolken bent. Trots als ik was, dat ik als vijftigjarige nog zo’n mooie jonge (33) vriendin aan de haak had geslagen.

Hoewel ik zelf degeen was die er geen heil meer in zag en voorstelde om een periode van ‘afkoeling’ te nemen, heb ik vreselijk last gehad van liefdesverdriet. Niet dat het op dit moment helemaal voorbij is. Maar het ergste waren de eerste vier weken: ik voelde me verschrikkelijk eenzaam, schuldig, stom, boos, teleurgesteld.

Ik ontdekte deze site van Roel snuffelend op internet, op zoek naar lotgenoten. En heb met hem twee verhelderende gesprekken gevoerd.

Bijna drie jaar hebben we samen gewoond. Een paar maanden nadat we elkaar leerden kennen. In die maanden was het vol passie, supersex, plezier, vriendschap, kortom een stevige heuse verliefdheid die van twee kanten leek te komen.
Na vier maanden stelde ik dan ook voor om te gaan samenwonen. Overtuigd als ik was dat zij de vrouw was waarmee ik wilde samenleven.Verkocht was ik.

Toen begon ze tegen te stribbelen. Ze had een angst om het ‘commitment aan te gaan’ en bleek ook nog steeds verliefd op iemand anders. Het was een vriend van mij die niets met haar wilde. Ook voelde zij zich ook nog schuldig tegenover haar ex met wie het al twee jaar uit was.


Kadootjes voor een roofvogeltje
In mijn verliefde waanzin kon mij dat allemaal niets schelen. Ik zou en moest haar overreden. Toen zij een periode van hot naar her was gegaan, zonder eigen huis , logerend bij vrienden, zonder geld of werk stemde zij uiteindelijk in met het samenwoonplan. Ik was heel gelukkig en verwende haar dan ook bijna elke dag met kadootjes, ontbijtjes en nog veel meer.
We gingen samen naar de USA om haar familie te ontmoeten. Ik had het gevoel dat zij nu echt voor mij en voor ons ging. Maar terug uit dat verre land begon het gedonder weer. Ze wist het niet , was depri, wilde terug naar haar ex. Althans, zij dacht dat. Ik heb toen gezegd dat ze dat dan maar moest doen als hij haar ook terug wilde. Dat bleek in het geheel niet het geval te zijn. "Dus" gingen wij weer verder.

Ik realiseer me nu dat ik al mijn gevoelens van, jaloezie, boosheid, teleurstelling, ja tweede hands zijn, gewoon wegredeneerde, als ik haar maar niet zou verliezen. Doodsbang om weer alleen te zijn en haar kwijt te zijn.
Een jaar lang ging het redelijk goed. De ex uit beeld. Ze wilde zelfs een kind.
Totdat we een aantal keren gevreen hadden met dit doel.
Plotseling sloeg haar kinderwens om in angst dat het niet goed zou zijn. Dat ze een slechte moeder zou zijn en zelfs dat het kind misschien wel een crimineel zou worde. En nog veel gekkere dingen. Gekrenkt als ik mij voelde, probeerde ik uit alle macht haar gerust te stellen. En als ze niet zwanger zou zijn, toch maar een tijd te wachten.

Ik voelde me wel weer ontzettend afgewezen. En begon me langzamerhand steeds meer te irriteren aan haar indolentie.Ik werkte me soms suf voor ons beiden en zij sliep vaak tot twee uur s’middags om vervolgens aan mij te vragen wat ik als avondeten zou maken.
Ik werd bozer en onaangenamer met de dag, voelde me zo nerveus dat ik zelfs kalmerende pillen begon te gebruike. Om me nog een beetje relaxed te voelen. Financieel werd het steeds meer een druk. Ik heb geen vaste baan, maar werk als free lancer, dus heb soms weinig of een periode geen inkomen.

Maar daar trok roofvogeltje ( de bijnaam die Roel haar gegeven heeft) zich niets van aan. Elk baantje om wat te kunnen bijdragen was haar te min, betaalde te weinig of ze moets ‘fucking dutch’ kunnen spreken. Nee ze zat liever tot 3 uur 's nachts te internetten met een blik bier of een fles wijn.

Ondanks dat alles, bleef ik toch maar geloven dat het beter zou worden en bleef van haar houden. Totdat ik niet meer kon. Ergens in november vorig jaar.
In augustus was zij alleen op vakentie bij haar familie in Amerika. Ik vond het heerlijk om eens een paar weken alleen te zijn. Minder spanningen.En ik geloofde dat we misschien een verse start konden maken, knapte haar kamer wat op en probeerde positief te zijn.

Toen ze terug was, was het een week erg prettig, gezellig en we sliepen weer samen. Iets wat we een aantal maanden ook niet hadden gedaan vanwege onze verschillende bioritmes: zij nachtmens, ik ochtendmens. Nou ja eigenlijk kwam dat ook meer door de spanningen tussen ons beiden.

Het leek weer in orde te zijn. Tot zij na een week of twee te kennen gaf dat ze dacht verliefd te zijn geworden in Amerika, op de buurman van haar broer.


Loslaten kan nog niet
Wat nu weer? Er knapte iets, ondanks dat ik ook dat weer probeerde te accepteren. Verliefdheid op een ander komt weleens voor in relaties en meestal gaat het wel weer over. Maar toch voelde ik me weer in de steek gelaten. En begon steeds meer te denken dat het maar beter zou zijn om te kappen. We hebben daar ook veel over gesproken. Zij wilde niet uit elkaar en ik vond het ook verschrikkelijk en eng, maar ik zag het niet meer zitten.

Uiteindelijk besloten we dat zij voor een langere tijd terug naar Amerika zou gaan. Misschien dat ze daar makkelijker aan werk zou kunnen komen, misschien was haar verliefdheid wel ‘echt’, misschien zou ze gelukkiger zijn in haar eigen land. Met haar familie en vrienden. We noemden het proefscheiding. Het was te lastig om alles helemaal af te kappen; we waren te veel afhankelijk van elkaar.

We hebben nog steeds contact per email, of telefoon - nu ze al bijna twee maanden weg is. Wij zijn erg aardig tegen elkaar. Ik moet zeggen dat de eerste weken verschrikkelijk verdrietig waren, maar ik ben toch langzaam uit het dal aan het kruipen.
Loslaten kan ik het nog niet. Daarvoor was het te intens. Ondanks alle negatieve kanten waren we ook, ja wat eigenlijk? Ik was in jaren niet zo verliefd geweest. Allebei muzikanten hadden we daarin een sterke band. We konden ook vreselijk lachen met elkaar,maar helaas is dat allemaal niet genoeg gebleken.

Het ziet er steeds meer naar uit dat het een definitieve breuk is en ik vind dat nog steeds heel moeilijk te slikken. Maar ik kom hier uit en zal hopelijk, als ik er klaar voor ben, iemand ontmoeten om mee te leven.

Frits Crocus

Brief 080308
Marktplaats mannen en universele liefde


Ik ben bijstandsmoeder na 17 jaren van vallen en opstaan gescheiden van een man die figuurlijk in mijn achtertuin woont en mij vanaf de breuk,dreigde kapot te zullen maken. En vanaf de verkeringstijd al teveel dronk.
Ik ben co-verslaafd zoals men beweert. Ik begin het zelf in te zien, ook omdat ik altijd op de verkeerde verliefd wordt, wat helaas door mijn laatste Grootste Liefde tot nu toe, ook is beaamt over zichzelf. Hij zou diezelfde pech hebben!

HIJ (A.) weigert sinds onze breuk ieder contact en ik verneder mijzelf structureel en semi-onherroepelijk, met onregelmatige contactpogingen, ook via MSN. In mijn intense behoefte het verleden niet te verliezen, dat niet alleen door zijn schier eindeloze aanbidding, maar vooral door mijn roze bril inmiddels volmaakter dan volmaakt was.
Ik was bevriend met en gehecht aan zijn hele entourage.
Vooral zijn dochtertje van 3 1/2 die ik met enige twijfel een verjaarskaart stuurde, medeondertekend door mijn puberzoons. Ik aanvaard nog niet dat hij wellicht over mij heen is.

Ik ben in de 49e wanhoopsdag en koester af en toe een zelfmoordbehoefte, wat heel verkeerd is natuurlijk.
Ik heb n traumatisch verleden en 8 miskramen gehad. Ik had semi afwezige vader en tamelijk dominante moeder met licht minderwaardigheidscomplex. Zelf ben ik psychisch momenteel labiel en moeilijk...

Na de echtscheiding had ik achtereenvolgens, omdat ik alleen zijn soms erg moeilijk vind, twee marktplaats advertentie mannen, waar ik voorlopig niet overheen kom. Tot mijn spijt en verrassing. De eerste was n regelrechte schurk de 2e een indirecte?

Heel veel liefs en sterkte,
Ik was altijd voorstander van universele liefde. En nog!

Ingrid

Brief 280208
De diepste crisis van mijn leven


Beste Roel,


Kortgeleden heb ik nog een samenvatting van het verhaal op de ldvd-site gezet (ook onder de naam Louise) en dat gaf toch weer een soort opluchting, zeker als mensen reageren op een heel begripvolle en positieve wijze.

Het is misschien niet te verwonderen, maar in mijn omgeving hamert men erop dat het ‘gewoon’ liefdesverdriet is en dat het maar eens klaar moet zijn. Niet iedereen trouwens; er zijn ook een aantal mensen die zeggen dat het tijd nodig heeft. Maar meer algemeen, kan je soms het gevoel krijgen dat 'liefdesverdriet' als ‘soort’ verdriet als het ware minder serieus wordt genomen, ondanks dat de halve wereldliteratuur er vol mee staat, om nog maar niet te spreken van de muziek. Dat spreekt me ook aan in jouw site en jouw verhaal; dat je het voor vol aanziet, serieus neemt.

Want ik heb echt een hoop meegemaakt in mijn leven en dus ook tegenslagen en verdriet, maar dit... dit is, oprecht, het ergste. Verdriet kun je ook niet vergelijken, maar het is wat jij letterlijk zei: ik ben in de diepste crisis van mijn leven tot nu toe beland. Het klinkt bizar, maar toen mijn vader omkwam bij een verkeersongeluk toen ik 22 was, was ik er beter aan toe dan nu. Maar nogmaals, vergelijken is onzin. Ik ben wie ik nu ben; een puinhoop…zodanig dat dierbaren je hulpeloos aankijken en zeggen: ik herken je niet meer terug.

Maar het is allemaal niet voor niets natuurlijk(?). Een heel intensieve relatie brengt namelijk een hoop los bij iemand; het maakt je heel open en kwetsbaar en maakt bewust en confronteert; met (verdrongen) gevoelens en patronen. En wat mensen óók terecht tegen me hebben gezegd: accepteer het. Dus accepteer ook dat je in een crisis zit; vecht er niet tegen, laat het gebeuren, voel het, leef het, maar denk niet zoveel! J Ik heb ook ongelofelijk veel over mezelf geleerd in de afgelopen maanden en heb over de afgelopen anderhalf jaar het gevoel dat ik 10 jaar ouder ben geworden. De boeken die ik lees, de films die ik zie, de muziek die ik hoor; het heeft nu zoveel impact en betekenis.

Ik lees momenteel een boek van Aleid Schilder dat zij in 1991 schreef: “Van paradijs naar koninkrijk” over ‘schuld, karma en genade’ dat handelt over de relatie tussen schuldgevoel en het christelijke geloof. Niet dat ik als Katholiek opgevoede vrouw die relatie niet al eerder had opgemerkt, maar ik moet zeggen dat het boek heel veel verhelderd en dat is wellicht een grotere zegen dan ik me nu besef... en ik heb nogmaals "Magnolia" gekeken en dat liedje blijft hangen: "It's not going to stop, till you wise up..."

Dit wordt een beetje een lange brief maar ik zou binnenkort graag met je praten en dan weet je misschien iets meer van wie ik ben. Ik weet en snap veel, maar dat wil nog niet zeggen dat ik mezelf kan helpen.

Ik ben in eerste instantie een Verlichtingsmens (ja, ik kom uit een rare familie, noem het maar liberaal-katholiek, en tegelijk ook links), ik heb filosofie gestudeerd en ben extreem van de rede, die genadeloos analyseert en wil beheersen en controleren. Dat is een kracht en een valkuil tegelijk en ik worstel ermee in relatie tot ‘het voelen’. Ik ben een hoogsensitief mens en al mijn problemen zijn uiteindelijk ethische dilemma’s en (levens)vragen over identiteit en(gebrek aan) zelfwaarde. Maar dit ‘weet’ ik, denk ik, dat is alles. Leven, liefhebben, verliezen, verwerken, accepteren, vergeven (vooral jezelf) is nog wat anders…

'Denken is mijn huis', zei ik altijd, en al geeft het me nog steeds onderdak, waarom is het er nu zo donker? Ondanks al die 'Verlichting'.

Louise

Brief 190208
Zij stal mijn hart en brak het


Het begon vrij onschuldig. Wij kennen elkaar vie onze hobby, ik gaf daar les en zij was dus de leerling.
We groeien steeds meer naar elkaar toe,maar onze leefdtijd was een grootverschil,het is een verschil van 20 jaar.
Eerst hebben wij veel contakt met elkaar in onze hobby,daarna waren het de e-mails en later op msn..
Via deze msn,hadden wij de afspraak om elkaar een kus te geve. Want ik was juist jarig in deze periode.
Nu 4 jaar en 4 maanden later, laat ze mij zitten voor iemand anders.
Eert was onze liefde een geheim. Drie jaar lang zagen wij elkaar ergens. In juli van 2007 wilde ze het laten weten aan haar ouders. Zo gezegd zo gedaan.
Ik werd door hen aanvaard en was het voor ons heel simpel om elkaar te zien.
Gans deze periode was ik getrowud. Ik leefde nog bij mijn vrouw maar we hadden niet veel gemeens meer.We sliepen niet meer tesamen..
Ik wilde onze liefde thuis geheim houden,omdat wij nog schulden hadden. En moest ik nu van mijn vrouw zijn weggegaan ,dan zou het niet lukken kwa geld.
Want mijn lief die gaat nog naar school. In onze eerste jaren was het echt pure liefde. Ik leefde tussen wolkjes,in gans mijn leven had ik nog nooit iemand zo graag gezien als dat meisje. Ze was mijn leven alles maar dan ook alles kon ze mij vragen. Niks was te veel.

Maar vorig jaar in september ging ze weg voor school. Ze ging naar Frankrijk. Die 5maanden waren voor mij een hel; steeds minder kreeg ik aandacht van haar.
In deze periode kwam ze twee keer naar huis en ik voelde dat het dan niet meer hetzelfde was, Er was daar een jongen die verliefd op haar was geworden. Maar altjd zei ze tegen mij dat ze geen gevoelens had voor die persoon.
In deze 5 maaden waren er dikwijls woorden, woorden door het gemis en door alles.
De ganse periode liep het stroef - en dan nu en dan weer beter.
Op 10 ferb kwam ze naar huis. Bij het terugzien krijg ik een lekker tongkus en voelde echt de liefde.
Daarna was het over, Ze keek mij bijna niet meer aan en haar aandacht was weg.
Diezelfde avond gingen wij tesamen naar haar kot te Gent. Daar lag ze de ganse tijd te slapen. En ze vroeg mij om weg te gaan omdat ze moe was.

Dat was achteraf gezien een minpunt, Amper was ik weg of die jongen belde haar. Wat ze zeiden weet ik niet, maar daar lag de basis van mijn verlies voor het liefste van mij op deze werld. .De dinsdagavond was er weer training. We zagen elkaar en ze was heel vriendelijk, maar op de terugweg naar Gent was ze heel stil. In die zelfde avond ,gaf ik haar mijn Valentijnkadootje. Ze keek er amper naar en legde het weg. Zije zocht niks van oogkontakt en ze raakte mij niet aan.
Als ik iets vroeg kreeg ik met moeite een antwoord. Iets later ging ik weg. Deze ganse avond kreeg ik geen lief woord, geen teken van liefde.
Ik ging naar buiten, maar kwam terug binnen en ze zat daar te huilen op haar bed. Ik vroeg haar wat er was.

Huilen
Snikkend zei ze het mij. Zij zag het niet meer zitten tussen ons. Ik kreeg een klap in mij gezicht,want gans mij leven lag in teken van haar. In deze vier jaren was ze alles voor mij. Mijn relatie thuis gaf ik op voor haar en nu sta ik zelf op straat.
Na deze harde woorden ging ik aangeslagen weg en belde haar of ik de dag erop eens terug mocht komen,om te spreken. Ik was welkom.
Met heel veel moed kwam ik daar aan. De ganse avond hebben wij tesamen zitten huilen. Ik smeekte haar voor nog een kans te geven ,maar altijd zei ze: sorry, nee.
Ik vroeg haar of er een ander was en dan ook zei ze nee. Tegen mij.
Twee dagen voordien kreeg ik nog een prachtige lieve mail van haar. Wat er echt misliep ik weet het echt niet.

Woorden waren er soms. Maar ik kon in de vijf volgende maanden mij niet verdedigen, vanaf een afstand van 1000km. En dan door zat daar die jongen; die sprak haar moed in en was heel lief voor haar en op deze manier verloor ik mijn lief. Mijn droom.
Dan de donderdag belde ik haar en toen zei ze dat ze iemand anders had.Het was die lieve jongen ,die lieve jongen woont in Italië.
De zaterdag erop spraken wij af . Ze zouden naar de film gaan, maar we bleven in het cafe zitten. En sprekn..
Ze wilde alleen maar vriendschap. Meer niks. En dan ook niks meer. Ik was en ben nog stampelgek op dat meisje.
De eerste dag ging ik door een hel. Ik wilde niet meer leven en kon er met niemand over spreken. Iedere dag smeekte ik haar ons nog een kans te geven, maar altijd was het een nee en nog eens nee.
De zatedardag was ik zo bijzonder blij dat ze wilde wegggaan met mij. Ik was heel lief gaf haar terug kado's, maar de leifde van haar kant is over.
Dat was duidelijk tezien. Ze is nu stapel op die andere jongen. Aan wraak heb ik nooit gedacht, maar ik vind de manier waarop ze mij liet staan niet eerlijk.
Ik liet mijn huwelijk kapot gaan voor haar.

Niemand zie ik liever dan dit meisje
Nu vandaag als ik jullie deze brief schrijf kan ik er nog steeds niet bij waarom ze het deed. Nu en dan voel ik de boosheid boven komen. Het is een boosheid van terleurstelling. Maar ik zou haar nooit kwaad willen doen.
Ik weet niet of het een goed idee zou zijn,om deze brief naar haar ook te sturen,
Hoe kan je nu je eigen lief dumpen? Na 4 jaar en 4 maanden opeens zonder één woord ruzie en dan nog voor iemand die zover woont,
ook al doet het heel veel zeer ,ik wens haar zeker veel geluk toe. Maar als ze morgen of later zou terug komen,zou ik daar met open armen staan. Want niemand zie ik liever dan dat meisje. Zij stal mijn hart maar brak het ook.
ik hoop alleen dat ze nu niet hetzelfde zal tegenkomen als ik nu,.
Al haar beloftes die ze mij deed waren die nu echt of vals? Na een maand spraken wij al over kinderen...
Het gemis van haar is niet te besprijven.

Leopold
België